Ruhumun hicran damlalarý vardýr
Sinemde kaim olan derin yara gamdýr, sýrlaþan nazardýr
Aklým ve izaným bîkarardýr, vicdan rahatsýzdýr, gönül hicrana ramdýr
El açtýðým, gönül gözüyle baktýðým, yýllara sari sessiz çýðlýðým, umut içide yanmaktadýr


Ne vakit hüzün içinde kalsam
Hiç etrafýma bakýnmadan bir ömür hicran içinde aðlasam
Nedameti, þikâyeti, yeis ve kederi, yüreðimden hakkýyla uzaklaþtýrsam
O’nun rýzasýna adansam, ruhumu yücelere çýkartsam, gönül makamýndan hiç uyanmasam


Nefsim yine beni zorluyor
Asabiyet içinde hadsizce kal etmemi, davranmamý diliyor
Vicdaným sezsizleþiyor, aklým hakikati aralýyor, iradem edepte karar kýlýyor
Kalbim ey ruhumun sahibi, ne olur bir an bile beni bana býrakma diye yakarýyor


Nice þair ve yazarlar gördüm
Edep ve tevazuu içinde bulunmalarýný hayli özledim
Nefsi öne çýkartmak, hiçliðe ürkek bir nazarla bakanlarý izledim
Ben dedirten, dikkat çekmek için çabaya giren, sefil kimliklere uzaktan baktým


En azam sanatkâr aþikâr deðil mi?
Kalbe düþen ilham ve esin O’nun nimeti ihsaný deðil mi?
Ruhun, kalbin, aklýn, vicdanýn, iradenin bizzat maliki dururken
Övgü ve minnet O’nun hakkýyken, sonsuz hamt O’na yapýlmasý gerekirken, niye anlaþýlmadý


Sabýr nasýl bir deðerli hazine
Bahtýn her lahzasýnda yudumlanan hak ve nasip, onunla güzide
Gönül ancak hakikate mebni ummandýr, ruh sahibine adanmýþ hicrandýr biline
Kalbin aklý ve ruhun vicdaný hiçlikte kul olmayý diler, gerisi avuntu içinde ki bahane



Mustafa CÝLASUN