Düþünmeden konuþan veya konuþtuðunda bir kitabý anýmsatan insanlar o kadar çok ki artýk. Hayat tecrübesi az, kitap bilgisi fazla, insan sevgisi olmayan ama kendine hayran insanlar türediler dünyada. Ya onlar hep vardý zaten, ben daha yeni olduðum için fark etmem biraz zaman aldý sahteliklerin içinde, yada insan doðalý yakalama yolunda bilinçsizce koþarken, bir anda fark ediyor onlarýn varlýðýný. Ve onlarýn varlýðý bir þüphe uyandýrýyor insanýn içinde. Acaba diyor insan, dýþ dünyaya karþý oyuncu olmalý ve içimde mi bitirmeliyim içimdekileri. Yani susmalý ve sadece savunmalý mýyým?
     Bunu yapabilmek benim için, onlarýn yapamamalarý kadar zor. Ve saydamlýk ilk kural, hayatýmdaki. Aslýnda bu kuralý ben koymadým. En azýndan bilinçli olarak konulmadý bu kural. Yaþayýþ tarzým bu þekildeydi ve ben herkesi de kendim gibi sanarak büyüdüm. Düþüncelerde bile kötülükten utandým ve aslýnda hala daha utanýyorum. Fakat kötülük yapmak, dozu iyi ayarlandýðýnda karþýnýzdakinin tolere edebileceði bir boyutta oluyor ve onu fazla üzmeden olayý kapatabiliyorsunuz. Tabi ki bu silah sadece zor durumlarda kullandýðým bir silah olma özelliðinde. Yoksa bazý insanlarýn kullandýðý gibi kullanmak bu silahý, hala bana ters düþüyor.
     Ýyilik anlayýþým da, her ihtiyacý olanýn yanýnda olmak, hiçbir þeyi görmezden gelmemekti eskiden. Artýk o da deðiþime uðradý. Ýnsan her ihtiyacý olana yardým elini uzattýðýnda öylesine yorgun düþüyor ki, yakýnlarýnýn anlayýþýna sýðýnarak “yorgunum” diyebiliyor. Ve bu da zamanla sizi sevdiklerinizden uzaklaþtýrýyor. Çünkü paylaþýmlar azalýyor ve hatta bitiyor. O kadar çok insaný dinliyorsunuz ki, evdekileri dinlemekten kaçýyorsunuz. “Zaten her þeyi onlar için yapýyorum ve onlara karþý olan sorumluluklarýmý böylece eksiksiz olarak yerine getiriyorum” gibi bir düþünce girdiyse kafanýza olay orda kopuyor. Hak eden etmeyen diye düþünmeden yardýma koþmak ayrýca, yakýnlarýnýzýn yakýn olma özelliklerini de yitirmelerine neden oluyor. Herkese verdiðiniz ilgi kadar ilgi vermek onlara, samimiyette bir þüpheye yol açýyor. Sevdiklerinize sakladýðýnýz iyilik ve fedakarlýk stoklarýnýz olmalý.
     Bir de görmezden gelememek ve yanlýþlarý düzeltmeye çalýþmak gibi bir özelliðimden daha vazgeçtim. Aslýnda tam bir vazgeçiþ sayýlmaz bu. Beni rahatsýz eden þey sadece benim düzeltebileceðim bir yanlýþlýksa, o yanlýþlýðý düzeltmeden iþin peþini býrakmýyorum. Fakat bu yanlýþlýk benden baþkalarýnýn da düzeltebileceði ve kimsenin el atmadýðý bir iþse, o yanlýþlýðýn doðurduðu boþluklarý bulup, onlarý kullanmayý tercih ediyorum. Böylece hem bana batan bir þey varken hiçbir þey yapmýyor olmanýn rahatsýzlýðýný hissetmiyorum, hem de zekamý kullanarak eksileri artýya çevirmiþ olmanýn rahatlýðýný yaþýyorum. Böylece çözümcü yönümü kullanmýþ ve bu konuda tecrübe kazanmýþ oluyorum. Bu sayede de hiçbir þey karþýsýnda týkanýp kalmýyor, en kýsa yoldan iþin içinden çýkmayý kiþiliðimin bir parçasý yapýyorum.
     Daha bir çok özelliðimi modifiye ettim istemsizce, bu çirkinliðin içinde. Eskiden tabi ki çok hoþuma gidiyordu hayatým. O saf çocuðu çok seviyordum. Ama ne yapayým ki, boþ bakýþlý kitap kurtlarý arasýndayken, takýlýyor insanýn saflýðý yapýlan geyiklerin boynuzlarýna. Ve insan korumak için içini, dýþ cepheyi kirletmeyi buluyor çözüm olarak. Hýrsýzlar tekrar girip, çalmasýn diye avucunda kalan son parça çocuðu. Fakat hala verebiliyorum içimin anahtarýný hayatýma yeni girenlerin bazýlarýna. Yani hala güvenebiliyorum insanlara. Çünkü hala var içimde yaþayanlar. Ýçlerindeki çocukla, içimdeki çocuðun yalnýz kalmamasýný saðlýyorlar. Ve onlar sayesinde hala normal geliyor içimdeki çocuðun varlýðý. Ve aslýnda verebiliyorsam içimin anahtarýný hala yeni tanýdýðým kiþilere, içimde yaþayanlara olan sonsuz güvenimdendir. Çünkü biliyorum ki, onlar o çocuðu kendi çocuklarý gibi seviyorlar. Onu gördükçe gurur duyuyorlar içlerindeki çocukla ve onlar da yaþamaktan zevk alýyorlar; gülümseyen çocuklarýný görmeyi. Ve ben hala inanýyorum ki, insan varsa o çocuk sayesinde var. Yoksa da o çocuktan sonrasýnda yok. Öncesine dönebilirse tekrar var olabilir.
     Demiþ adam günlüðünde. Yýllar sonra öldüðünde okumuþ ilk defa bir çift yabancý göz o günlüðü ve daha bir sürü hesaplaþmalar ve saptamalar bulmuþ yaþanmýþ satýrlarda.
     Ne mi yapmýþ daha sonra; O’da ölmüþ. Ama kafasý karýþýk ve acabalarla.
     O kadar etkilenmiþ ve kendine klavuz yapmýþ ki bu günlüðü hayatýnda, bir satýr bile üretememiþ ilk günden sonra. Baþka bir hayatýn doðrularýný test etmiþ ve hep yanýlmasýný beklemiþ sarhoþ bakýþlarýyla.
     Çünkü istemiyormuþ olmayý,çözülmüþ bir zorlukta bir mum ýþýðý yoldaþlýðýyla ...
                    26 kasým 2002 05:40 MsK