Ýnsandým, düþünmek zorundaydým
Ýnsanlýk adýna ne yapabilirimde ýsrarla durmalýydým
Geçip giden zamana söyle ki neler anlatmalýydým, hangi lahzayý okumalýydým
Bahþeden, halk eyleyen Rabbin özellikle hassasiyete iþaret ettiði ayetlerde durulmalýydým


Hasta revirde gözlerime bakýyor
Bir umut adýna çare bulmaya çalýþýyor, ama olmuyor
Nefesi zor güç alan zavallý ne kadar zorlanýyor ve fakat gözleri bakamýyor
Refakatçisi sanki umudu kesmiþ, bin kahýr içinde nefes nefese anlatýyor, ah yavrun diyor


Hemþireler ne kadar zarif yüksünmüyor
Kimi zaman sabredip, onca sual karþýsýnda sessizliðini koruyor
Yatalak hastalarýn sancýsý hiç bitmiyor, aðrýlarýn þiddetiyle sanki figan eðliyor
Yarabbi sen bilirsin, sen sahip ve hikmetiyle Rahmet eden yegânesin niyazý yükseliyor


Hekimle ne kadar telaþ içinde çýrpýnýyor
Çok genç bir nefes trafik kazasý neticesinde içeriye giriyor
Hiçbir ses yok, nabýz sayýlýyor, kalbine masaj yapýlýyor, þok tedavisi uygulanýyor
Zavallýnýn boynu bükük, o kadar masum bir duruþu var ki, insanýn yüreði o ana dayanamýyor


Çaresizlik içinde boynunu büken, yutkunuyor
Bir selam versen kýrk yýllýk ahbap gibi içini döküyor, ne kadar samimi buluyor
Umudu senin gözlerinde arýyor, kalbinin hassasiyetine yatýrýyor, vicdanýný uyandýrýyor
Nasýl tepkisiz kalýrsýn, hiç umursamadan maksadýna nail olmak için insanlýktan çýkarsýn, dedirtiyor


Þimdi huzur evleri ne kadar þenlik içindedir
Dilerim Rabbimden ismi gibi gönüllere huzur zerk eden yerlerdir
Sýfatý bir þey sanan zavallýlarýn ellerinde esaret yaþatýlan nefesler deðillerdir
Onlarýn maðfiret ve rahmet edeni Rabdir, bu hakikatten habersiz olanlar gafillerdir


Mustafa CÝLASUN