Kaderimmiþ derim
Gözyaþlarýmý ummanýn sukut eden haline dökerim
Sevemem, sevdayý gönlümde besleyemem, aþkýn sahnesinde ölemem
Bir role giremem, kalbin ah u zarýna ne söylerim, artýk hasret baþaklarýný biçerim


Kabahatliydim
Hissiyatýn ellerine ruhunu teslim etmiþ bir nefestim
Sevmendim, gönül verendim, bir tebessümüne güller seren çaresizdim
Neyleyim, bahtýma boyun bükerim, sinemde korlaþan ateþle daðlarýn suhuletine çekilirim


Düþman mý silsin gözyaþlarýmý
Ruhumdan nükseden hicran damlalarýnýn ahýný
Bir ömür anlaþýlmayan feryadýmý, melülleþtiren hüzün akþamlarýný
Kalem tükenir, takat kesilir, ümitler direnir, nefes kesilir, anlatamam hasret þafaklarýný


Bir sevda güftesi yapmalýyým
Gönül iklimi mümbit olan bestekârýn kapýsýnda sabahlamalýyým
Yüreðimin gözyaþlarýný anlatmalýyým, bir dem teskin olmak için baþarmalýyým
Gülüp geçene kucak açmalýyým, her cefaya muhabbetle bakmalýyým, adanmýþ bir nefes olmalýyým


Ecelle yakýn bir arkadaþlýða girmeliyim
Ne gönlüme ve ne de sana bir daha diz çökmemeliyim
Ýrfan kapýlarýnda gecelemeliyim, çilenin sadrýnda kendime gelmeliyim
Ýhsan nazarlarýmý bereketlendirmeliyim, hassasiyet içinde kalan nefesi tüketmeliyim


Gelme, gönül kitabým dürüldü artýk
Bir teselli olacak þevk ve sürur vaat edemeyeceksin yazýk
Toprak her dem sineme yakýnlaþan farkýndalýk, kabir nasihat adýna bir azýk
Anma, yâdýnda yaþatma, hüzün ve hicranýn naifliðiyle eðleþme, varsa gözyaþýn topraða býrakma


Mustafa CÝLASUN