Ev soðuktu. Annesi rahatsýz olduðundan akþamdan sönmüþ sobayý yakamamýþtý. Bayat ekmeði en azýndan sobada ýsýtýp üzerine yað sürüyordu. Þimdi onu da yapamayacaðýndan birden iþtahý kaçmýþtý. Ama hiç birþey moralini bozamayacaktý. Çünkü yarýn babasý gelecekti. Arefe Günü idi. Oturdu bayat ekmeði afiyetle yedi ve annesine de teklif etti. Annesinin gerçekten rengi solgun görünüyordu. O da üzülüyordu. Aylar sonra kocasýna bu kadar çirkin görünmek istemiyordu. Ama karýn altýnda bulaþýk ve çamaþýr yýkamak onu bu hallere koyuyordu. Öðleden sonra biraz ayaða kalkmaya çalýþtý. Erkek çocuðu olmasýna raðmen annesine çok yardýmý dokunuyordu. Hava gittikçe soðuyordu. Kar insaný acýmasýzca soðuktan titretiyor, sýcaktan buz gibi eridikleri günleri, aðustos böceklerinin yaþam çýðlýklarýný iple çeker olmuþlardý. Evlerinin camý, buz sarkýtlarýnýn arasýndan görünen yola bakýyordu. Etraf öylesine karla dolmuþtu ki ufukta beyazdan baþka renk yoktu.

Kapýlarýnýn önündeki üçüncü basamak hep biri geçtikten beþ altý saniye sonra çýtýrdardý. Birinin geldiðini hep oradan anlarlardý. Hemen küçük camdan sarkýtlarýn arasýndan bakar eðer sevmedikleri biri ise evde yokmuþ numarasý yaparlardý. Çünkü misafirlerinin çoðu doðudaki savaþýn yersiz olduðunu, babalarýnýn boþuna ölüme gittiðini, ekmek parasýný baþka yerlerden de kazanabileceðini söyler zaten canlarý burnunda yaþama sarýlmaya çalýþan dallarýný bir bir koparýrlardý. Onlar da býkmýþtý tabi ki anne, kocasýz buz gibi yataða yatmaktan, ufaklýk ise babasýyla doya doya oynayamamaktan.

Zor da olsa annesi kalkýp mutfaða girdi. Ama içinde hep bir burukluk vardý. Bunu hastalýðýna yoruyordu. Her zaman ki gibi iþe koyulmadan ekmek kýrýntýlarý fýrlattý karýn üstünde bekleþen kuþlara. Her biri saygýyla birbirinin ekmeðinin önünden geçerek kendi ekmeðini yedi. Güneþ, kar bulutlarýnýn arasýndan selam veriyor, çabucak kayboluyordu arsýz bir çocuk gibi. Buz parçalarý ile
arkadaþ olmuþtu bugün okula giderken batmýyorlardý, incecik, köselesi erimiþ, ayakkabýdan. Üþümüyordu yüzü, minicik elleri bile kýzarmamýþtý soðuktan. Canýnýn çektiði ne varsa getirecekti sanki babasý gelirken. Bütün gün babasýna okuma yazmayý nasýl öðrendiðini, annesine nasýl yardým ettiðini en önemlisi ise onu nasýl özlediðini anlatacaktý. O kadar çok þey vardý ki onlarý kafasýnda sýraya koyuyordu. Acaba hangisinden baþlasa?

Anne kocasýnýn en sevdiði yemeði patlýcanlý pilavý ocaktan indirirken, yüreðinde öyle bir acý hissetti ki neredeyse elinden tencereyi düþürecekti. Normaldi halsiz düþmüþtü günlerdir doðru dürüst yemek yememiþti. Uzun, simsiyah saçlarýný taradý. En son aynaya baktý. Yaþlanmýþtý gencecik. Usulca uzandý kanepesine, yastýða kafasýný koydu. Dalmýþtý.

Ertesi gün erkenden kalkýldý, yataklar düzeltildi. Kahvaltý hazýrlandý. Ýnanýlmaz bir kýpýrtý vardý içlerinde. Her an buz sarkýtlarý ile dolu küçük tahta çerçeveden tanýdýk biri görünebilirdi. Beyaz hiç bu kadar güzel görünmedi gözlerine. Hiç konuþmuyorlardý. Gözleri birbirlerine anlatýyordu zaten. Nereden ellerine geçti kim getirdi bilmiyorlar; kocaman kapaklý dergide deniz dedikleri kocaman masmavi bir tarla görüyordu. Tarlanýn üzerinde kocaman tekneler nokta nokta beyaz, lacivert rengarenk. Onlarla beraber güneþi selamlýyor, o mavi arsanýn kokusunu, tadýný, ýslaklýðýný hissetmeye çalýþýyordu. Aklýnda hep babasýnýn kirli sakalý vardý uykusu geldiðinde kucaðýnda oynadýðý. Hatýrladý o sabah göreve giderken kendisine söylediklerini;


-Oðlum bir millet kin ve öfke duyarsa içinde kendini sevmiyor ve saymýyor demektir. Öldürmek veya öldürülmek seçtiðin tarafla ilgili deðil aslýnda, yaþadýðýn kadarla ilgilidir. Sen sen ol deðer verdiðin þeyler için savaþýrken dik dur her zaman.
” Ýnsanlarý yücelten iki büyük meziyet vardýr: Erkeðin cesur kadýnýn namuslu olmasý. Bu iki meziyetin yanýnda hem erkeði, hem kadýný þereflendiren bir meziyet vardýr. Ýcabýnda tereddütsüz canýný feda edebilecek kadar vatanýna baðlý olmak. Ýþte Türkler bu meziyetlere ve fazilete sahip kahramanlardýr. Bundan dolayýdýr ki Türkler öldürülebilir, lakin maðlup edilemezler.” Alýntý


O zamanlar ne demek istediðini tam kavrayamamýþ, bu iþi babasýnýn yapmak zorunda kalmasýný anlayamamýþtý. Ama yýllar ona, bu iþi birilerinin yapmasý gerektiðini öðretmiþ, kendisini babasýz býrakma gafletini affedememiþ, bu ne yaman çeliþki ki babasý ile gurur duymayý sevmiþti.