Bitti,
Ýçimi titreten,
Sürur zerk eden hicran gitti…


Bir inþirah sahnesiydi
Güneþ ýþýnlarýnýn sessizce içeriye girdiði gibi


Sabahýn ilk saatlerinde,
Gülmeyen yüzlerde ýsýtan ülfet timsaliydi


Neþe ve muhabbete
Ne kadar hasret kalýnmýþsa gönül,
Kahredercesine benimsiyordu


Derin bir yakýnlýk duyuyordu
Sanki ruhi týnýlarý ayný serencamdan nüksediyordu

Kelam etmek,
Bazen derinliðin kýyýlarýnda gezinmek,
Gülebilmek iyi geliyordu


Sineme
Ömürlük bir hakikat sýcaklýðýný veriyordu,
Huzur ve muhabbet yaþanýyordu


Bir takým
Mahrem konular vardý
Her nasýlsa çekinceler hala zindeliðini koruyordu


Sessizliðin gölgesinde ki izler
Bu gerçeði haykýrýyordu, güven yetmiyordu


Yaþanmýþ
Ve iliklere kadar acýsý saklanmýþ
Mazi sayfasý, okunmamasý gerekiyordu


Her ne þarta olursa olsun
Yaþanmýþlýk kalbe ve ruha acý vermiþse,
Elem vaat etmiþse, acýtýyordu


Artýk
Yeni bir sayfa açmanýn,
Kalan nefesi sürur sandalýna býrakmanýn


Yegâne sahiple
Baþ baþa kalmanýn, deryanýn ruhuma
Aþina gelen sedasýyla uyumak istiyordum


Göreceðim
Düþler artýk rahat býraksýn
Huzuru temin için ne kadar varlýðým varsa alsýn


Kalbimde
Yeis adýna hiçbir iz býrakmasýn,
Kaygýlar esaret yaþatmasýn


Akýl ve izan
Tutuklu kalmasýn, çile ve cefa
Zulme dönüþmesin, insan olduðun bilinsin


Kalbe düþen
Bir sevda, ruhu yormasýn
Hissiyata yas tutturmasýn, bütün zamaný almasýn


Sevgi adýna müþtereklik
Ve saygý sadakatle marifet kazansýn


Güven
Ve samimiyeti zedeleyen
Her þüphe taliplilerine ulaþsýn, muhabbeti yýkmasýn



Mustafa CÝLASUN