Her zaman, haklý olduðunu düþündüðün bir taraf, mutlaka olurdu. Hiç yanýlmadýðýný görmeyi istemek, nasýl bir duyguydu acaba. Bana tarif edebilir misin ? Unutarak yaþamak, her sabah, geceyi silmek ve yeniden yeniden o an istediðin gibi yazmak. Ve karþýdan aynýsýný beklemek nasýl bir duygu ? Ayný rotayý izlemek için, gösterdiðin çabayý azýmsamýyor deðilim. Beþ kiþiyi de, ayný rotaya sokmaya zorlamak , rota sapmalarýnda onlarý yalnýz býrakmak, vicdani olarak sýfýrlamayý da gerektirir, diye düþünüyorum. Ve dahasý, bunu bir zaman diliminde yapmak deðil, bir daha, yaþanmayacak bir ömre doldurmak. Bu affedilebilir bir suç mudur ? Aslýnda, buna tek baþýna karar vermek, biraz yanlý olabilir ?
Yaþarken, arka bahçeye gömülen hisler, öldükten sonra ne iþe yarar ki? Bir tür yanýlsama istiyorsun, bir tür yadsýma. Senin ki asla içine girmeye cesaret edemediðin, bir baloncuk, dýþarýdan baktýðýn. Þarkýsýný duyduðunda, su sesi kaçtýðýn. Sevinci ve hüznü ayný bardakta tokuþturduðun. Çok merak ediyorum, seni buna zorlayan hisleri. Belki de, asla direnemeyeceðin þeyler, anlatsan anlayabileceðim, hak verebileceðim. Ne güzel olurdu, en azýndan sebebini bildiðim bir þeye katlanmak. Ya da gömmek, usulca derinlere. Kaybetmek korkusu varsa bende, sende de olmasý gerekmez mi acaba? Emin olmak kendinden, bu kadar fütursuzca resmedercesine, hakimiyetini .Bir filmi, kaç kere seyredersin ki, sonunu bilemeden, baþa dönerse.
21.08.2013