Kayboluþ yazýsý olacaktý... metro istasyonunda keçileri kaçýrdýðým ve aþk'a dair dalgýnlýklar yaþadýðým bir günün kayboluþ yazýsý.Utandým.. Oðlum 12 yaþýnda babasý 41 yaþýnda,metro istasyonlarýnda kendini kaybeden babasý olduðunu düþünürse ne düþünür diye düþündüm:) ama öyleydi iþte.Ben bugün kayboldum.Dogup büyüdüðüm,duraklarýný ve sokaklarýný ezbere bildiðim þehirde kayboldum.Aþk'a dair bir kayboluþtu bu.Hep direnilen ve saklanan ört pas edilen bir duygunun sarhoþluðu idi bu.Bana da ait deðildi.Her adamdan kadýna,kadýndan,adama yansýyan ve sýnýr tanýmayan bir duygunun sarhoþluðu idi bu.Sonra düþündüm iyiki kaybolmuþum.Ve oðluma söylemedim ama,iyi ki sevgiyi ve sevgiye doðru yol almýþým ben...Ona ne öðretebilirim ki.Ýnsan olmayý ve sevmeyi
sevilmenin en güzel þey olduðunu öðretmekten baþka.Kaybolmak bu ise eðer,Babasý 41 yaþýnda sevgiden kaybolan bu adamým çocuðuda önce bunu öðrenmeliydi.Sevmeliydi o.Ýnsanlara umutla bakmalýydý.Ve sevginin her zaman
aydýnlýk bir yol olduðunu bilmeliydi.Allahý sonsuz sevdiðimiz kadar,onun ilahi sevgisinin de ruhtan,ruha yansýyan
en güzel þey olduðunu bilmeliydi.

Bir an düþündüm benim gözlerimdeki parýltýyý,onun gözlerinde de gördüðümü düþündüm.Kayboldum ben,Bildiðim yerde bilmediðim bir durakta indim.Bir çay molasý verdim kendime.Seni,beni,aþk'a sevgiye dair her þeyi topladým masama.Bir cigara yaktým.Keyif aldým.Ve sonra dedim ki kendime.Ne olursan olsun sev oðlum,sevmekten vazgeçme benim seni Allahtan sonra sevdiðim kadar...

E.D