Karþýlaþýrdýk her kavþakta, her köþe baþýnda senle… Ýnadýna teðet geçerdik birbirimizi.. Utanýr mýydýk bakmaya, korkar mýydýk âþýk olmaya bilmiyorum… Dinginleþince kalp atýþlarýmýz, yollarýmýzýn istikametine inat geriye dönüp önce ben, sonra sen, izlerdik ilerleyip gidiþlerimizi… Nasýl hýnzýrcaydý, nasýl mutluydu o bakýþlarýmýz, hem bize aitti özeldi…
Lise çýkýþýný iple çekerdim seni görme umuduyla, serseriydin ya beklerdin hep okul çýkýþlarýnda… Nasýl keskindi bakýþlarýn, gladyatörlerin hýrsla taze et kestikleri filmlerdeki gibi acýmasýzca sallardýn kýlýçlarýný. Bense bir o yana, bir bu yana savrulup kaçma telaþýndaydým... Çekindim hep, yaklaþamadým yakýnýna. Benim sana gelmemi býrak, kaçtým senin gelmelerinden de. Ama gelsen ne yapabilecektim? Konuþmayý becerebilecek miydim sanki? O kadar becerikli mi sanýyordun sen beni? Nefes almayý becerebilmeme þaþarken ben, ne diyebilecektim sana?

Ki diyememiþtim de, kaçak gözlerim ne kadarýný diyebildiyse o kadardý konuþtuðumuz iþte… Yarým kaldý her þey… Ben korkaktým, sen serseriydin, seni daha fazla barýndýramazdým bende… O yüzden seni mahalle camisinin önündeki hep oturduðun kaldýrým taþý var ya ona atfettim. Yani memleket sevdasýna o kaldýrým taþýný da ekledim…