Bazen o kadar çok yazmak istiyorum ki. O an elime kaðýt kalem verseler, ne kalem yeter kafamdakileri, kalbimdekileri aktarmaya ne de kaðýt. O kadar çok birikiyor ki, bazen yolda, bazen bir çocuðun bakýþýnda, bazen bir gözyaþýnda, bazen bir yýldýzda, bazen mavide, yeþilde, gride, bazen bir melodide, bir tabloda ya da bir güvercinin, kedinin gözlerinde. O zaman susuyorum. O aný yaþamak istiyorum kendimle ve onunla. En çok da kendimle.

En çok yollar dolduruyor beni. Çocuklarýyla, karanlýk yýldýzlarýyla, dumanlý daðýyla, bilinmezleri saklayan sisiyle, maviyle, yeþiliyle, en çok da grisiyle… Bir yol, bir ucundan bir ucuna; beklenen ve bekleyen… En uzun özlemlere gebe… Biraz ayrýlýk biraz kavuþma… Biraz hayal biraz gerçek…

Otobüsün penceresinden bakarsýn, için garip bir duyguyla dolar. Her hücrende hissedersin bu karýþýk duygularý. Ayrýlýrken aslýnda kavuþmaya gidersin bir yandan. Kendi sesinle, kendi benliðinle baþbaþa kalýrsýn. Aklýndaki soru iþaretleri her sokak lambasýndan açýða vurur kendilerini. Saklamaya susturmaya çalýþýrsýn ama nafile…

Bir çocuk, babasýnýn elini sýký sýký tutar gecenin karanlýðýnda. O zaman bir anda babanýn elini minicik ellerinde bulursun, diðer elinde minik bir çikolata, en sevdiðinden. Annenin yanýna giderken, bir de küçük kardeþine aldýðýn çikolatayý hissedersin parmaklarýnýn arasýnda. Bir sokak lambasý gelir, ellerin bomboþ, baban uzaklarda…

Yanýnda hiç tanýmadýðýn kýz aðlýyor, sessizce… Ayrýlýyor, kavuþmak için yola çýkmasýna raðmen. Birer damla gözlerinden iniyor. Yakýyor tenini, acýtýyor yüreðini… Ýçindeki yangýný hatýrlýyorsun. Kimseye söyleyemediðin yangýný. O zaman da hissettiðin keþkeleri bir an tüm benliðinle tekrar hissediyorsun. Ýçin acýyor ve birer damla yaþ tenini yakarak iniyor, bir gride buluþuyor. Bir gri, bir yol gibi, ne siyah ne beyaz, ne baþlangýç ne bitiþ, bir yol gibi, öylesine arada, öylesine belirsiz…