Dilimde bir Ahmet Kaya repliði "beni vur, beni vur onlara verme"... Bu cümle üzerine sayýsýz metin yazýlmýþ yada film çekilmiþ olabilir. Lakin dilimden aklýma emin adýmlarla ilerleyen bu cümleye selamlarla eþlik etmekten baþka þansým yoktu. Selametle aklým, selametle...

Birazdan yer sarsýlacak, denizler göller taþacak. Çýð bile düþecek hemde tam gýrtlaðýma. Bir süre týkanacaðým, belki de uzun bir süre nefes almadan yaþamaya çalýþacaðým. Çünkü sen yüzüme bakacak ve benden gidiþini açýklayacaksýn. Ve ben ölüyle diri arasýnda gidip gelen bir ruha dönüþeceðim. Oysa ben sana daha hiç gelmemiþtim. Belki de daha seni hiç tanýmamýþtým yada seni adýmdan daha iyi biliyordum. Ama sen bana bahþedileli çok olmuþtu iþte. Sen düþtüðünde yüreðime Ay'a adým atýlmamýþ, belki de Amerika keþfedilmemiþti. Benden gidiþinde ise Ýsa daha doðmamýþ çarmýha gerilmemiþti... Yani nasýl desem ki sen benim için var edilmiþtin, yoksa sen daha bana gelmeden ben seni bilemezdim.

Derken diðer replik ilerliyor aklýma, eyvah! "Þu mermi içimi delmeseydi eðer, Seni alýp götürecektim". Ahmet abim bize okumuþ olmalý bu sözleri.

Ve iþte o an geliyor. Sen yüzüme bakmýþ gideceðim diyorsun, bende býrak tanýþalým öyle git diye diretiyorum. Biliyorum ki sende kalmak isteyeceksin. Nerden mi biliyorum, çünkü Tanrý böyle yazdý bizi. Bu koca Dünyada sen yüreðime düþmüþtün, bende senin yüreðine düþecektim. Sen buna kader de, ben aþk diyeceðim. Ki tam da yüzüne bunu baðýrýp kolundan tutup seni götürecektim ki Lilith göründü. Ardýndan silah sesleri, kurþunlar içime akýyordu. Seninle dolan yere mermiler eklenmiþti, ben kan içinde öylece kalakaldým. Senin yüzünde korku, hatta piþmanlýk bile vardý. Gözlerinde beni alýp götürmen gerektiðini görmüþtüm ama sen bunu yapamamanýn piþmanlýðýyla öylece kalakalmýþtýn.

Ah Lilith ilk insanlarýmýzdan beri yapýyorsun bunu, karavana diye baðýrýp kaçmak vardý. Ama malesef öyle olmamýþtý, bize yazýlaný yine talan etmiþtin.

Ben, içimdeki mermiler ve sen. Selametle...