“Hakikat iki kiþiye muhtaçtýr: Biri, onu dillendiren; diðeri onu anlayan...”-Cibran-

Mayýsýn ilk haftasýydý…
Tedavi ekibinden bir doktor arkadaþýmý ziyaret ettiðim günlerden bir gündü. Öðle güneþi tam tepedeyken ayný iþyerinden bir arkadaþýmla Bakýrköy Akýl ve Ruh Saðlýðý Hastanesinin kafeteryasýnda simitlerimizi yiyip çay içiyorduk. Bir yandan da hastanenin bahçesinde mavi elbiseli özgürce dolaþan hastalarý izliyorduk. Belli ki, onlar serbestçe dolaþtýklarýna göre zararsýzdýlar.
Hastaneye gelen insanlarý durdurup, “abi, abla bir sigara verir misin?” diyerek yollarýný kesiyorlardý. Kimisi bu ani istek karþýsýnda geri sýçrarken, kimisi de cebinden sigara paketini çýkartýp bir kaç tanesini verip uzaklaþýyordu.
Ýþte tam bu esnada masamýza ayný mavi gömleklilerden bir bey yaklaþarak bize, "bir sigara verir misiniz lütfen lütfen," dedi.
Bu isteðini çok düzgün bir Türkçeyle konuþmuþtu. Önce ürkmüþtüm. Fakat bu ruh halim kýsa sürmüþtü. Sonra onu hafiften gülümseyip;
"Ne yazýk ki, bende de kalmadý, sen de varsa bana verir misin," dedim.
Bu sözü duyar duymaz bir selam çaktý: "Emrin olur!" dedi ve masamýzdan ayrýldý. Onu baþýmýzdan savdýðýma sevinmiþ, "oh be!" diye derin bir nefes almýþtým.
Öyle ya, delidir ne yapsa yeridir. Ya birden gýrtlaðýmýza sarýlsaydý, diye düþüncemi seslice dýþa yansýtmýþtým.
Arkadaþlarla sohbete devam ederken, ayný hasta yeniden masamýza yaklaþmaz mý?!! Ama bu kez bizi daha da þaþýrtýp dumura uðratmýþtý..! Masamýza bir avuç dolusu çeþitli marka sigarayý býraktýktan sonra, “Daha da ister misiniz? Hemen bulur getiririm size,” diye gülümsemiþti.
Ondan hiç beklemediðimiz bu cömert davranýþý karþýsýnda yüreðim bir tuhaf burkuldu. Acýma veya küçük bir çocuða duyumsanýlan þefkat duygusu karýþýmýydý bu hissettiðim… O anda Cibran fýsýldadý adeta: “Eðer biri sana gülerse ona acýyabilirsin; ama sen ona gülersen kendini asla baðýþlama!”
Onu az önce hafife almýþtým. Kýzdým biraz da kendime!
O hala gözlerimden onay bekliyordu. Bende onu masamýza davet ettim:
“Buyurun oturun lütfen. Bizimle çay içer misiniz?”
Öyle utanmýþtý ki..! Sesi yumuþak ve çekimserdi…
“Þeyy… Sizi rahatsýz etmek istemem,” der demez sandalyeyi çekip oturmuþtu.
Onunla tam bir saate yakýn sohbet ettik. Oldukça renkli bir yaþantýsý olmuþtu. Tanrýnýn kendisiyle konuþtuðunu söylediðinde üniversitenin “felsefe” bölümünden mezun olduðunu söylediðinde onu ilgiyle dinlemeye baþladým.
Tam 14 senedir “þizofren” teþhisiyle tedavi edilmiþti. Ýlk yýllar sýk sýk ziyaret eden ailesi, daha sonra onu bu hastanede unutmuþtu. Doktorlarýn; “Artýk iyileþtin, seni dýþarýda yeni bir hayat bekliyor, “ diye taburcu ettiklerinde elinde valizle hastanenin kapýsýnda bulmuþtu kendisini…
Bir süre hücreden güneþe çýkan insanlar gibi kamaþmýþtý gözleri. Ve nereye taþýndýðýný bilmediði ailesini aramaktan vazgeçip, yeniden hastaneye gelmiþ, resim yapmaya baþlamýþtý. Yaptýðý tablolar satýlýnca hem hastaneye katkýsý oluyor, hem de sigara gibi kiþisel ihtiyaçlarý karþýlanýyormuþ.
Ýki fakülte bitirdiðini söyleyen hastaya o gün çok acýmýþtým.
O henüz kýrk beþ yaþýndaydý.
Ve dýþarýda bekleyen yaþamda; ona ait hiçbir rol yoktu!
Ne acý bir tabloydu bu..!

Emine Piþiren-2013