“…Düþünce Özürlüleri; Saðýr Ve Kördürler. Onlara Asla, Ne Barýþýn Ne De Mavi Rengin Anlamýný Anlatamazsýnýz…”
Emine Piþiren
Merhaba Arkadaþlar,
Þu son iki hafta sizlerden neden uzak kaldýðýmý açýklamak istiyorum.
Yaþam sürprizlerle dolu ve an be an postacý (kader) kapýmýza farklý davetiyeler býrakýyor.
Annemin Þeker Bayramý öncesi inadý yüzünden hastalýðý ilerledi. Bayram sonrasý, ateþlenen ve halsiz düþen annemi; Akciðer enfeksiyonu teþhisi ile Edremit Hastanesinin Enfeksiyon servisine yatýrdýk. Hastanede kaldýðýmýz zaman zarfýnda tedavi ekibinin özentili, nitelikli saðlýk hizmeti vermeleri karþýsýnda oldukça þaþýrmýþtýk. Üç gün sonra taburcu olduðumuzda, doktorumuzun, “Biraz daha kalýrsanýz hastane enfeksiyonuna bulaþacaksýnýz, tedavinizi evde devam ettirmeniz gerek,” üzerine basa basa söylediði sözleri kulak ardý etsek inanýn hastanede kalmaya devam edecektik. Anneme iki ünite kan verilip, ateþi de düþürülünce birbirinden lezzetli yemekler karþýsýnda iþtahý da açýlmaz mý..! Aceleyle taburcu kaðýdýný alýp hastaneden ayrýldýk. Aksi halde 100 kg yu aþan annem 200 kg ile hastaneden çýkacaktýk.
Henüz annemi eve yerleþtirdik ki, Antalya’dan gelen küçük teyzem, “Emine doktor dedi ki, eðer acilen seni kesmezsek iç organlarýn zarar görebilir, bende hastaneye yattým,,,” demez mi..!
Anlaþýlan asker nöbeti gibi benim de daimi saðlýk nöbetim olacaktý. Aceleyle refakat çantamý yeniledim. Zira içindekiler annem için hazýrlanmýþtý. Perþembe öðleni yarým saat geçe teyzemi ameliyata aldýlar. Bir saat sonra teyzem karnýndaki 40 telli dikiþle ameliyathaneden çýkmýþtý. Artýk onun narkoz sonrasý kusma ve su isteme seanslarýna katýlacaktým. Öyle de oldu. Ama bilmediðimiz bir korku da bize kol kanat germez mi?
Teyzem resmen kan kusuyordu. Aðzýndan çýkan kýrmýzý kahverengi sývýyý doktoru görsün diye sakladým. Allah’tan korkumuz boþa çýktý. Meðerse ameliyat esnasýndaki zorlanmalar ve narkozun kalýntýlarýyla bir güzel teyzem temizleniyormuþ.
Ameliyatýn birinci gününü geçirip yeni günü kucakladýðýmýzda “oh çok þükür bugün de sabah oldu,” dedikten sonra aklýma Kýsakürek’in aþaðýdaki dizeleri gelmiþti:
“Ne hasta bekler sabahý,
Ne taze ölüyü mezar.
Ne de þeytan, bir günahý,
Seni beklediðim kadar. “
Yüksek sesli söylerken þiiri teyzem hafiften gözlerini açýp yüzünde gün ýþýðý gülüþ yakaladým.
Teyzem bir bebek gibi uyumaya devam ederken, “midem yine bulanýyor,” der demez ben soluðu cerrahi servisinin hemþire odasýnda aldým.
Hemþire alýþagelmiþ rutin ilaçlarýný enjektöre çekerken,”siz odanýza gidin ben geliyorum,” dedi.
Ýkinci günü kucakladýðýmýzda dünden daha iyiceneydik. Doktorumuz ziyaretini yaptýðýnda eserini iyi gördü. Tabi 40 dikiþi görünce teyzeme “Frenkeþtayn dikiþi atýlmýþ” demedim.
Pansumaný yapýlan hastamýz daha iyiceneydi. Sývý gýdalarý alabiliyordu. Onu koridorda yürütürken bir bebek gibi sakýnýyordum. Ya düþerse diye…
Hastane arkadaþlarýmýzla tek tek tanýþmaya baþlamýþtýk bile… Ýçlerinde en sýcak gülüþlü, en sempatik tavýrlý kiþileri seçiyor, günde bir kaç kez odalar arasý mekik dokuyorduk.
Ee, baþka ne yapabilirdik ki? Hastanede zaman geçmiyordu…
Teyzem uykudayken ara sýra hastanenin bahçesindeki kafeteryada soluðu alýyordum.
Yine küçük kaçamaðýmý yaptýðým bir sýrada telim çaldý. Arayan teyzemdi. O anda beni bir korku salmaz mý! “Acaba teyzem mi kötüleþmiþti?” Ellerim titreyerek teli açtýðýmda teyzemin sesi heyecanlýydý: “Emine gelmen gerek odamýzý deðiþtirmek istiyorlar.”
Hoppala, olacak iþ miydi?
Birinci kata nasýl çýktýðýmý bir ben bir de Allah bilir.
Soluk soluða servis hemþiresinin odasýna vardýðýmda hala göðüs kafesim yerinden çýkacak gibi sýk sýk inip kalkýyordu.
-“Hayýrdýr, hemþire haným? Teyzemin odasýný neden deðiþtiriyorsunuz?”
Kat hemþiresinin verdiði yanýt yüreðimdeki öfke baloncuklarýný þiþirmeye yetmiþti. Günlerce uykuya hasret gözlerim, yerinden çýkacakmýþ gibi açýlmýþtý.
Aný yazýmýn uzunluðu nedeniyle devamýný ilerleyen günlerde kaleme alacaðým.
Aný yazýmý okuyan, okumayan dostlarýma saðlýklý ve hastanesiz günler dilerim.

Emine PÝÞÝREN
25.08.2013