“Ýçimde Sakladýðým Acýlarý, Bir Tek Alnýmda Ki Çizgiler Ele Veriyor”
     Dile gelen dertten çok, dile gelmeyendir insaný benliðinden yoksun býrakan. Dile gelebilen derdi paylaþabildiðin için rahatsýndýr. Mesela bir yükü bir kiþinin taþýmasý ile o yükü üç kiþinin taþýmasý arasýnda daðlar kadar fark vardýr. Dertte öyledir iþte paylaþtýkça yükünü hafifletir paylaþtýkça aðýrlýðýndan kurtulursun. Paylaþtýkça rahatlar, rahatladýkça unutur, unuttukça aný olmaya baþlar o dert ve anýlarýn yer aldýðý gönül defterinde yer almaya baþlar.
     Peki dile gelmeyen yada dile getirilemeyen derdin aðýrlýðý nedir? Sýrtýna haddinden fazla yüklenmiþ bir aðýrlýðý taþýmak zorunda kalan bir hamal gibi taþýrsýn o derdi. Taþýdýkça yorulursun git gide aðýrlaþýr, aðýrlaþtýkça hüzünlenir ve hüzünlendikçe öfkelenirsin… Ama ne yazýk ki her þeye raðmen yine de yaþar durursun.
     Birde dostluklar vardýr. Kendi hayatýndan çok sevdiðin dostluklar. Peki, ya dostlar! Gözünün içine baktýðýn insanlar. Sevmeye kýyamadýðýn, dokunmaya korktuðun insanlar ama er yada geç kaybedeceðin insanlar. Verdiðin deðere karþýlýk vermeyen, sevgini anlamayan ve sana deðer vermeyen belki seven ama gurur yapýp söylemeyen insanlar. Varlýklarý bile verdikleri deðere katan insanlar… Ýþte bu insanlara söylenebilecek tek söz;
“Biz istenmediðimiz gönülde gölgemizi bile býrakmayýz.”
                                                  Adem KOÇAKER