Türkiye'de özgürlük talepleri iki psikoloji üzerinden gitmektedir. Ya ego üzerinden ya meydan okuma üzerinden. Bu durum için kendime dair söyleyeceðim þey: Beni seversen benden çok þey alýrsýn; ama beni sevmezsen benden sadece canýmý alýrsýn. Eðer böyle yaparsan senin özgürlük totemin için sunaða yatýrýlmýþ ve kaný akýtýlmýþ biri olurum. Ve özgürlük totemin o vakit senin tanrýn olur. Yarattýðýn Tanrý ise benim kýrmýzý kanýmdan sana cehennem yaratýr. Oysa gerçek Tanrý'nýn unutma ki cenneti de olur. Sen gerçekten yanýlgý içindesin. Özgürlük talebini meydan okuma veya ego üzerinden gerçekleþtirdiðin sürece, belki meydanlar senin olur; ama o meydanlarda barýþ heykelleri dikemezsin, barýþ güvercinleri besleyemezsin. Çocuklarýn eline taþ vermek deðil, o çocuklara vizyon vermektir özgürlük. Gel gör ki sen her yere taþ koymakla meþgulsün. Attýðýn taþ baþ yardýðý sürece özgürsün. Yaparým, ederim sana ne demekle meþgulsün. Unutma ki sana ne ile yarattýðýn sözcük dünyanda worlddeki w, wc'den öteye gidemez. Zaten senin için özgürlük kendi rahatlýðýn demektir. Bu yüzden bu dünyanýn içine eder, pisliðini býrakýr, pisliðinin kokusunu da dünyaya yayýlmýþ özgürlük sanýrsýn.
Bu sebeple Gezi eylemlerine de karþýyým; ana dilde de eðitime karþýyým. Bu devlet nasýl þehzade Mustafa'yý feda etmiþse, meydan okuyan herkesi feda etmelidir. Çünkü devletin bir ciddiyeti vardýr. Bu ülkede Kürt çalsýn, Çingene oynasýn mantýðý olamaz. Sen de þehzade Mustafa'dan daha önemli olamazsýn. Kaldý ki senin özgürlük talebin, ya Küçük Armutlu'daki uyuþturucu ticareti içindir ya da Lice'deki esrar tarlalarý içindir. Sen o kafayla anca kendini zehirleyebilirsin.