Bilsen
Ne kadar
Çok Ýsterdim
Keþke dememeyi
Kýrýp dökmeden
Sinirlenip
Hiddetlenmeden
Söz söylemeyi
Derdi gamýný dinlemeyi


Ama olmadý,
Baþaramadým
Yine zafiyet gösterip
Senin suskun halini
Hýrpalamak istedim


Sen
Sustukça
Kükredim, aðlarken
Daha sinelendim
Gözlerime
Bakarken görmedim


Ýnsan
Demek ki
Bu kadar farklý
Hale gelebiliyor
Ve hatta
Kalbi katýlaýyor


Eðer
O anda
Bir þey söylesen
Daha fazla
Neler olurdu
Düþünmek
Dahi istemiyorum


O vakitler
Ýnsanýn beynine
Kan sýçrýyor derler
Aslýnda zafiyettir
Ýtiraf etmek istemezler

Sen nasýl
Sabrediyorsan ,elbette
Bende edebilmeliyim
Sen ne için
Cefa çekiyorsan
Ben de en az
O kadar göðüslemeliyim


Yani
Nihayetinde
Ýnsan olduðumu
Yakine bilmeliyim
Hiddet ve þiddet
Ýçinde kalbi
Olunmayacaðýna
Kanaat getirmeliyim


Sukunetli
Olamak için
Gayret göstermeyi
Bilmeliyim, yoksa
Derdi kendim çekmeliyim


Bir baþkasýna
Yükleyip, nefretine
Denk gelmemeliyim
Sevmek ve sevilnek dururken
Nefsaniyet için caný
Heder etmemeyi öðrenmeliyim



Mustafa CÝLASUN