Varþovada alelade bir gece. Ýnsanlar, bulutlar, binalar, ýþýklar. Kendi kendine herþey. Dalarsýn. Önce bir çocuk keser yolunu, bilmediðin dilde bakar suratýna acýnasý bakýþla. Hemen fark edilir yüzündeki o sahtelik, anlamadýðýn için o dilde. “Kusura bakma, dilinizi anlamýyorum.” Konuþur çocuk yine, 3-5 kelime, uzar gider sonra. Kaybolur ýþýklarýn arasýnda. Yürürsün sen yoluna, sendeleyerek. Ýçilebilir bir sigara þimdi, soðuk deðildir hava geldiðin yer kadar. Hatta ýlýmandýr, anlaþýlmaz þekilde, seni davet eden her adýma. Yürürsün, eski þehirin o arka sokaðýna. Yol üzeri karanlýðý farkedersin, ama keyifli, hatta parlaðýndan daha fazla belki. Muhteþemliði görürsün o ortanca sokaklarda; uzanan sakallý þapkalar kesmeden önce yolunu. Yine ayný þeyler, bla bla bla.. Kusura bakma. Anlamýyorum arkadaþým. Aslýnda eþek deðilim de, herkes gibi anlamazlýktan geliyorum iþte. Uzatmazlar, varþova adamý, devam edersin karanlýða giden o yola. Biraz daha fazla sendelersin. Gözlerin kapanýr kendi kendine. Evet, bir sigara daha lütfen kendim! Nerdeyim? Umursamýyorum! Yürü! Varþova’da gece yürümek zorunda býrakýr insaný. Çünkü o kadar güzel ki bakýþlarý. Yürürsün o 'güz'bebeði karanlýðýna, varsa cesaretin. Etraf biraz daha bulanýklaþýr, köprü baþýnda. Derken yine bir çocuk keser yolunu. Az daha irice. Uzun, güneþ sarý saçlarýyla. Geceden daha koyu yeþil bakýþlarýyla. Çok büyük bir ressamýn hiç hatasýz bir tablosuymuþ gibi, tarifi imkansýz. O kadar güzeldir ki o çocuk. Bla bla bla.. Hayýr iþte, yok zlotim, gülümseyen yüzünle ama bu sefer. Bakar yüzüne sen söyleyince sözünü. Çünkü o bilir bu gülümsemeyi. O zaman farkedersin iþte gecenin en karanlýk yüzünü..
-Sigaran var mý?
-evet, iþte, alabilirsin
Nazikçe alýr buruþmuþ paketinden, isteksiz ve gururlu
-paran var mý?
-ne?
-paran var mý?
Sormuþ bulunursun; neden?!
Ýzah edilir sana durum. Baþýn döner. Belkide dünya döner elli türkiþ liraya. Aslýna bakarsan hiçbirþey dönmez, sadece þok olmuþsundur, sen düzgünsündür de geri kalan herþey yamuktur bu þehirde. O köprü baþýnda çevrilir. Naziksin, kýramazsýn bu acýnasýlýðý bir avuç demir parçasýna. Kýramazsýn, kýrmak istemezsin. Adýný koymak istemezsin de, zil zurnasýn kardeþim, olmadaðýn adamsýn aslýnda, merak edersin. “peki, al!”. Ýþte o þýngýrtýdan sonra görürsün anlamadýðýn bir dilde bu kadar acý çekmeyi. Bir damla göz yaþý olmadan hýçkýrarak aðlamayý. Anlatamam iþte, ancak farkedersin! Anlamadýðýn bir þekildeki çaresizliði. Elleri þakaðýndaki acýnasý bir çocuðun bir “an” senin yüzüne acýyarak barak, arkasýný dönüp yürümesini, sana yolu göstermesini.
Takip edersin.. Yürürsün.. Yürürsün.. Derken baþlar o þarký..
“Dalga kýranlardaki banklarda çýkarttý ayakkabýlarýný
‘Bak’ dedi, köprü ýþýklarý siliyorlar yýldýzlarý
Kazýyýnca yaldýzlarýný, altlarýndaki demir paslý.
Ateþe vermeli onlarý ama her yerde yangýn çýkýþlarý”

Ve devam eder o -18 þarký;

“Sevdim seni ama bir þekilde hüzün var diye belki gözlerinde; Eðer sever gibi sarýlýrsan da, bu vücut sana bedava”
“Aslýnda derdim, çok gençsin daha?”
“Onyedi’yim dedi; ama ruhum bin yaþýnda. Kayalar kesti ayaklarýmý, yinede birþey hissetmek güzel hala bu dalga kýranda..”
Derken, sarýldý, aðladý saatlerce o bankta, ben bunlarý düþünürken acý çekip, o ayný köprüde iþe gitmeden önce acý çekerken..