Kocamýn beni aldattýðýný, ilk duyduðum anda öleceðimi sanmýþtým. Sadece "neden" diye sormuþtum, neden?Biz birbirimizi deliler gibi seviyorduk. Nasýl bana bunu yapabilmiþti.

Açýklamasý asla acýmý dindirmemiþti. Hangi sözler böyle bir acýyý dindirmek için yeterli olabilirdi ?

Söyledikleri belki de yüzlerce yýldýr aldatan kocalarýn sözlerinin aynýsýydý.

Aþkým, içkiliydim yalnýzdým, zaten o kadar piþman oldum ki. Biliyorsun aramýza hiç yalan girmedi, senden hiç bir þey gizlemedim. Bunu sana söylemesem yaþayamazdým" dedi.sözleri beynimde yankýlanýp duruyordu. Bu adam mýydý beni seven, bana aþýk olan, aþýk olduðum?

Kendimi yatak odama kapatmýþ yataðýn üzerine oturmuþtum. Nasýl olabilirdi böyle bir þey, nasýl beni aldatabilirdi?

Oysa biz birbirimize ne kadar çok aþýktýk. Ya da ben öyle olduðunu sanýyordum.

Saatlerdir ayný yerde kýpýrdamadan oturduðumu sýrtmýn aðrýmasýndan fark ettim ve kalktým. Ayaklarým uyuþmuþtu, karýncalanýyordu. Bebeðimin doðumuna bir kaç gün vardý ve ben aðzýma bir lokma bile koymamýþtým. Bunu ona yapamazdým yapmamalýydým. Karýncalanmasý azalan ayaklarýmla mutfaða doðru yürüdüm. Masada oturuyordu. Kül tablasý aðzýna kadar dolmuþ, sigara dumanýndan göz gözü görmez hale gelmiþti mutfak. Oysa çok dikkat ederdi hep balkjonda içerdi sigarasýný. Yüzüne baktým, gözleri kýrmýzýydý, aðlamýþ mýydý? Yok caným sigaranýn dumanýndandýr. Az kalsýn aðlamýþtýr diye üzülecektim. Aptal olma dedim yine kendimi.Benim Ona baktýðýmý görünce aptal bir gülümseme yayýldý yüzüne.

-Hayatým bir þeyler hazýrlayayým sana, kaç saattir açsýn.

Bu nasýl bir yüzsüzlüktü? Beni hiç mi tanýmamýþtý bu adam? Daha dört saat önce beni aldattýðýný söyleyen sanki o deðildi. Aðlamamý belki baðýrýp çaðýrmamý beklemiþ, beklediði tepkiyi vermeyince de kolay atlattýðýný sanmýþ olmalýydý.

Hiç konuþmadan soðutucuyu açýp bir þeyler çýkarttým, tepsiye koyarak salona gittim. Bana baþka bir þey söyleyememiþti.

Hamileydim, ilkimizin bir çocuðu olacaktý. Yüzüm ve vücudum þiþmiþti belki korkunç görünüyordum . Hamilelik anne adayýnda fizyolojik deðiþimlere yol açabiliyordu iþte böyle. Ama ben bebeðim doðacaðý için bu halimle de mutluydum. O da bana hep böyle söylerdi. Her zaman güzelsin, her halinle aþýk olduðum kadýnsýn. Her zaman sana olan aþkým giderek artýyor derdi bana. Hamileliðim boyunca da aksini gösterecek hiç bir þey yapmamýþtý. Üzerime titremiþti hep.

O kadýný ne zaman tanýmýþtý, aþýk mý olmuþtu, yok caným nasýl olur bu? Öfkeme bir de kýskançlýk eklenmiþti þimdi.

Karnýma þiddetli bir sancý girmiþti. Üþütmüþ olmalýdým. Belki de yaþadýðým travmanýn sonucuydu Sancý kasýklarýma doðru yayýlýnca korktum. Acaba oðlum erken gelmeye mi karar vermiþti?"Hayýr, hayýr oðlum, þimdi deðil daha on günün var" dedim.Sancý bana düþüncelerimi, kýskançlýðýmý, aldatýlmanýn acýsýný unutturmuþtu. Bir kaç dakika ya da daha kýsa bilmiyordum ama sancý kesilmiþ ve rahatlamýþ , kaldýðým yerden düþünmeye devam etmiþtim. Ne yapacaktým ben þimdi, ne yapmalýydým? Evet, en doðrusu ayrýlmak, tayinimi isteyerek buradan gitmek olacaktý. Bu fikir aklýma çok yatmýþtý.

Tepsidekileri yedim ve uzandým. Aðrýyan sýrtýmý dinlendirmeliydim.Yaklaþýk onbeþ dakika sonra yeni bir sancý daha geldi bu sefer daha uzun sürdü . Artýk emindim, periyodikti sancýlar ve doðum sancýsýna benziyordu. Doktorum nasýl olacaðýný anlatmýþtý çünkü. Kocamdan baþka kimse yoktu evde, ona ihtiyaç duymak ne kadar kötüydü. Onunla gitmeyecektim hastaneye, ona ihtiyaç duymayacaktým, duymamalýydým. Annemi arasam nasýl da telaþlanacak, o kadar uzun yolu gelmek ona nasýl bir azap olacaktý. Ona söylemeyecek, bir þekilde kendi kendime halledecektim.

Onun annesini aradým beni çok severdi ben de onu.

-Biz hemen geliyoruz dedi. .Sancýlar sýklaþmaya ve giderek þiddetlenmeye baþladý. Sesimi duymuþ olmalýydý yanýma geldi endiþeli gözlerle bakýyordu.

Doðum sancýsý mý hayatým, bebeðim nolur konuþ, sonra yine kýz bana ama þimdi bunu yapma hastaneye gidelim nolur hadi dedi. Çok korktuðu ses tonundan belli oluyordu.

Yine cevap vermedim, Onunla gitmeyecektim. Baþkasýna dokunan elleri ile bana dokunamazdý, dokunmamalýydý. Gözlerine baktým, ne garip hala kendimi görebiliyordum o gözlerde. Öyleyse neden yapmýþtý neden aldatmýþtý beni? Son gelen sancý dayanýlacak gibi deðildi, korkunçtu ve elimde olmadan çýðlýk atmýþtým. Ellerimi tutmaya çalýþýyordu ama ben itiyordum. Yaklaþýk bir saat geçmiþti artýk sancýlar çok daha sýk gelmeye baþlamýþtý. Çalan kapýyý açmaya gitti. Kayýnvalidemler gelmiþti. Ona hep anne derdim, kayýnvalidem diye düþündüðümü fark edip üzüldüm, ne suçu vardý.

Onlardaki telaþý görünce sinirimden gülmeye baþladým. Ýki çocuk doðurmuþ bir kadýndý kayýnvalidem ve bana bakan gözler endiþeli yüzü bembeyazdý. Bir taraftan bana sorular soruyor bir taraftan kocama baðýrýyordu.

-Aslý sen uzan kýzým, ben valizini kontrol edeyim, annenlere haber verdin mi, sen ne bekliyorsun öyle yardým etsene karýna diye.Ne yapacaðýný bilemiyor eli ayaðýna dolaþýyordu. Onun telaþý eþimi daha da çok korkuttu valizi odamýzdan getirdiler ve eþim tüm karþý koymama raðmen beni kucaðýna alarak arabaya kadar taþýdý. Ailesinin yanýnda fazla tepki göstermediðim için cesaret bulmuþtu. Açýkçasý ben de içimizde çözmeden önce kimsenin aldatýldýðýmý bilmesini istemiyordum.

Hastaneye geldik, hemen çaðrýlan doktorum doðumun baþladýðýný söyledi. Her þey bir anda olmuþtu. Korkuyordum, annemi istiyordum yanýmda ama aramamýþtým ki. Eþim doðumda yanýmda olacaktý, ellerimi tutup bana destek olacaktý, böyle konuþmuþtuk. Doktorla konuþuyor doðumda yanýmda olmak istediðini söylüyordu, kabul etmedim asla olmayacaktý böyle bir þey, onun desteðini ihtiyacým olsa bile bana bunu yapan adamýn bebeðimin doðumuna tanýk olmasýný istemiyordum. Doðumhaneye yalnýz girdim. Aðlýyordum, hem sancýdan, hem yaþadýklarýmdan. Oðlum böyle mi gelmeliydi dünyaya? Þu an yanýmda olmasý gereken kiþi yanýmda deðildi, istemiyordum ama içim çok acýyordu.

Bebeðim doðmuþ bir hafta geçmiþti. Kayýnvalidemler bizim evde kalýyorlardý. Annemler gelmiþti. Evde adým atacak bir yer kalmamýþtý ve ben hala kimseyle yaþadýðým olayý paylaþmamýþtým. Birisi ile paylaþmayý, annem üzülmesin, kayýnvalidem bana acýmasýn diye sürekli kendime bahaneler yaratýyor sürekli erteliyordum.Herkes kocama soðuk davrandýðýmýn farkýndaydý ama lohusa sendromu zannedip sorgulamýyorlardý. Bebeðimiz 2 haftalýk olmuþtu artýk ve herkes evine geri dönmüþtü. Ben hala verdiðim, daha doðrusu verdiðimi düþündüðüm kararý uygulamaya koymamýþtým. Neyi bekliyordum? Ýþe baþlar baþlamaz veririm dilekçemi diye oyalýyordum kendimi.


Evde yalnýz kalmaya baþladýktan sonra onunla hiç konuþmaz olmuþtum. Eve geliyor, gidiyor, konuþmaya çabalýyor ama ben sessizliðimi hep koruyordum.

Oðlum bir aylýk olmuþtu. O akþam kocam eve gelmedi. Bir yanýmla kaygýlanmaya, bir yanýmla kendime kýzmaya baþlamýþtým. Saat oldukça ilerlemiþti ve hala yoktu, inatla aramýyordum.

Sabahýn üçü olmuþtu ki kapým çaldý, gelmiþti iþte, derin bir nefes alarak kapýyý açmaya gittim. Kocam deðildi kapýdaki, arkadaþýydý.

-Aslý, Levent küçük bir kaza geçirmiþ seni hastaneye götürmeye geldim. dedi.

Kocam, kaza, hastane, bebeðim. Her þey karýþtý bir anda. Küçük bir kaza olamazdý. Öyle olsaydý Levent kendisi arardý. Bebeðimi kucakladým ne yapacaðýmý bilmiyordum.

Hastaneye gittiðimde herkes oradaydý, gözlerindeki yaþlarý bana göstermemeye çalýþýyorlardý. Levent ameliyattan çýkmamýþtý ve ameliyattan nasýl çýkacaðý belli deðildi. Ýç kanamasý vardý ve bu doktorlarý korkutuyordu. Çevreme bakýyordum, aptal gibiydim. Duygularým uyuþmuþ gibiydi, aðlamýyor, konuþmuyor öylece bakýyordum insanlara.


Þonunda ameliyat bitti. Doktor yanýmýza gelerek "elimizden geleni yaptýk, bundan sonra sadece bekleyecek ve dua edeceðiz" dedikten sonra gitti. Dua etmek mi? O kadar mý diye baðýrdým, kendi sesimden korkmuþtum, o kadar mý kötü diye sordum. Doktor yüzüme baktý, yutkundu ve gitti. Hýçkýrýklarýma engel olamýyordum þimdi

Levent içerde ölümle savaþýyordu. belki de savaþmýyordu. O sabah evden çýkarken

-Aslý yanýmdayken benden bu kadar uzak olmana dayanamýyorum, ölsem daha iyi demiþti

Savaþmýyor olabilir miydi?

Yoðun bakýmýn kapýsýnda sessizce bekliyorduk, saatler geçmiþti ve hiç bir geliþme yoktu. Hayatýn ne zaman ne getireceði gerçekten belli olmuyordu. Þu an kocam o odadan çýkýp gelseydi baþka neyin önemi olabilirdi ki diye düþündüðümü fark ettim. Aldatmasý bile umurumda deðildi. Bir insanýn, bir babanýn yaþamasýndan daha önemli ne olabilirdi ki? O yaþamalýydý, bizim bir aylýk bebeðimiz vardý. Ona olan kýzgýnlýðýmdan elini sürdürmediðim, sevmesini engellediðim bir bebeðimiz. O babasýz kalamazdý.

Kendimi yoðun bakýmda kocamýn ellerini tutarken buldum. Buraya nasýl girdiðimi bile bilmiyordum. Yanaklarýmdan yaþlar süzülüyor ve ben anlamsýz sözlerle konuþmaya çalýþýyordum.Elimi sýktý, attýðým çýðlýk doktorlarýn hemlþirelerin bir anda içeriye girmesine ve beni dýþarýya çýkarmasýna neden oldu. Elimi sýkmasý iyi bir geliþmeydi, öyleyse beni neden dýþarýya çýkartmýþlardý, yoksa sadece bir refleks miydi, daha mý kötüye gidiyordu durumu? Saniyeler ilerlemiyordu sanki.Kapý açýlýyordu, kötü bir þey söylerse ne yapacaktým ama doktorun yüzü gülüyordu -Geçmiþ olsun, kocan yaþam savaþýný kazandý , aþkýn, aþkýnýzýn mucizesi bu" diyordu.

Ben de kendimle olan savaþý kazanmýþtým. Kimbilir belki de kaybetmiþtim ama ne fark eder ki. Ben önce anne sonra kadýndým.





Yorum YapPaylaþ
2 Paylaþým