Yaðmur iplik iplik kaldýrýmlara ýslak halýlar örüyor. Ve bacaklarým söðüt dallarý gibi suya deðiyor. Her adýmda þehrin taþtan kalbi: O artýk baþkasýný seviyor diyor.

Ne hüzünlü bir sestir sevdiceðinin bir baþkasýna çarpan kalbi. Senin onun için akýttýðýn gözyaþlarý, yaðmur sularýna karýþýyor. Ve bir gölge misali onun bedeni: Bir baþkasýnýn yaný baþýnda yatýyor.

Bir deðirmenin taþlarý arasýnda un ufak olan dane: Senin duygularýnýn parçalanýþýný ne güzel anlatýyor. Ölmek yaþamanýn ekmek arasý oluyor. Onu her düþündüðünde ellerin titreyerek dudaklarýn en acý lokmayý yiyor. Çünkü o artýk baþkasýný seviyor.

Ah yürek kaldýrýmlara döþenen sen misin? Yaðan yaðmur altýnda bir býldýrcýn gibi üþüyen sen misin? Neden seni bir ekmek gibi yerden kaldýrýp alnýna vuran yok biliyor musun? Çünkü o artýk alýn yazýsýnda bir baþkasýnýn ismini taþýyor.


Off dersin yanar dudaklarýn büzülen bir kaðýt gibi. Çöpe gitmiþtir kelimelerin, kül olmuþtur aþkýn. Sonuna kadar yaþýyorsundur hüznü. Sonbahar yapraklarý gibi dökülmek istersin yerlere de, bütün aðaçlarýný onun bir baþkasýna aþkým deyiþi kesmiþtir. Yoktur tutunacaðýn dalýn. Çünkü o artýk bir baþkasýna seni seviyorum diyor. Diyorken de seni tam ortadan ikiye bölüyor.