Kendimi bazen bir sonsuza, bilinmeze giden tünelde yolculuk eder gibi hissederken kimi zaman ucunu, bucaðýný göremediðim envai çeþit çiçeklerin ve doðanýn her tür güzelliðinin olduðu bir açýk alanda hissediyorum.

Tünelde yolculuk ederken yanýtlarýný bilmediðim, bulamadýðým ve bulamayacaðým yolculuk korkutuyor beni. Bu tünel ki ben yolculuk ederken gerideki kapýlarýný kapatýyor, dönüþü yok, ancak ucunda bir ýþýk var ve ben bir bilinmeze, bu ýþýða yürüyorum.

Ya doða dediðim açýk alan; bulutlarýn dansý, nehirlerin sesi, denizlerin dalgasý, çiçeklerin rengi… oyalýyor beni ve ben bir o tarafa bir öbür tarafa koþuyorum. Bazen bir uçurumun kenarýnda bulurken kendimi, kimi zaman bir daðýn tepesinde görüyorum. Bu doða ki kimi zaman ýþýl, ýþýl, kendisinin her türlü güzelliðini sunuyor bana, kimi zaman coþuyor, kimi zaman ise yoruyor ve hatta hýrpalýyor beni. Kara bulutlar, azgýn sular, canýmý acýtýrcasýna yaðan kar, esen rüzgar, tenimi ve gözlerimi yakan Güneþ. Kimi zaman bir meltem tenimi okþuyor, Güneþ hafiften hafife ýsýtýyor bedenimi, tertemiz hava ciðerlerime doluyor, mis gibi kokan çiçeklerin kokusunu içime çekiyorum, bulutlarýn oyunu doðadaki gölgeleri ve ben birden tünelin içindeyim. O uçsuz bucaksýz tünel, hapsediyor beni çekiyor, içine, içine.

Caným acýyor, yüreðim sýkýþýyor ve tünel birden cam pencerelerini sunuyor. Ýçeri parça parça giren Güneþ beni çekiyor, kýrýp kaçýyorum tünelin camlarýný ancak tünel ara sýra da olsa girdabýna sonsuzluðuna çekiyor beni. Bu öyle anlar ki çýrpýnsam da kurtulamýyorum, yüreðim eziliyor o an, ah o anlar bir kurtulsam, neredesin doða sun güzelliklerini yine bana.

Yüreðimi anlatabildim mi yukarýdaki cümlelerimle. Yüreðim oyun oynar mýsýn ki bana? Seni kandýrýr mý ki beynim. Caným, neredesin? Canýmýz neresi, en son yürek mi ölür, beyin mi?

Sevgi, nefret, aþk, hüzün, kin, huzur, vicdan ve nicesi, doðanýn bin bir hali midir? Bu bin bir hal, yüreðim midir, beynim mi?

Kayboluþum sürüyor…

Bir huzursuzluk halinde kafam kazan gibi, baþým aðrýyor ya yüreðim, en çok aðrýyý, sýzýyý, huzursuzluðu nerede hissederim? Ya neþeli halim, gülümsese de gözlerim, kafam sakin, huzurlu aðrýsýz, ya yüreðim? Coþan neresidir bedenimde, bedenime sýðamayan kabuðundan taþmaya çalýþan?

“Beyin ölümü gerçekleþti, fiþini çekelim, dilerseniz organlarýný baðýþlayalým, hatta mutlaka baðýþlayalým, cana can katalým”. Ya yüreciði, hala týk, týk, týk atmakta ve belki beyni uyan diyen bir komut göndermekte ki bazý beyinler uyanmakta yýllar sonra. En son yürekler mi ölür?

Kayboluþum sürüyor…

YOLUMU YÝTÝRDÝM...

Yolumu yitirdim ben,
Geriye mi gitsem, ileriye mi?
Saða mý dönsem, sola mý?

Bir milim bile oynamadan,
Kalakaldým oracýkta,
Ýþte hala ayný noktada...

Gökyüzü yýldýzlarla dolu,
Öðrenememiþim bu güne kadar,
Hangisi gösterir, hangi yolu.

Sordum, bu yol nereye çýkar?
Dediler, nereye gitmek istersin?
Bilmiyorum, dedim...

Seslendiler, a þapþal!
Bilemezsen, gideceðin yeri!
Sana kim, ne demeli!

Yolumu yitirdim ben,
Bilmem ki, nereye gitsem!
Geriye mi, ileriye mi?
Saða mý dönsem, sola mý?
Kimse bir þey söylemedi...
Sorsam yýldýzlara, söyler mi?

Leyla ÜNAL     (7 Mayýs 2012)

Bilmek kadar kuþku duymaktan da zevk alýyorum. -Dante

Leyla ÜNAL (6 Aralýk 2013)