Daðýn gölgesi; hayallerimi, suda canlý gibi gösteren bir an kadar gerçek. Evrenin bütün yükünü çeken acýmtrak ahenk, biri utangaç biri gizemli iki yabancý bulutun arasýnda, sardunya çiçeði kýrmýzýsýna bürünerek birkaç saat sonra gözden kaybolacak. Bu dakikalarýn albenisi geçici olabilir! Geçici olmayan büyük gerçekse, mavi ve doðanýn; seni, hep ayný saatte hatýrlatýyor olmasý!

Dev fabrikanýn bacalarý, aðýzlarýndan batýya doðru duman üflüyor. Deniz otobüsünden ürken iri dalgalar, önümdeki iskelede patlayacak birazdan. Küçük balýkçý teknesi deniz beþiðinde nasýl sallanýyorsa, düþüncemin denizinde bende öyle sallanýyorum.

Bugün elimi ayaðýmý kýyýdan; gözlerimi, doldurduðun mavi bir boþluktan çekerek, yalnýzlýða doðru yürüyeceðim. Olmadýk bir uðultu, kentin üzerine kabûs gibi çökerken; neredeyse unutmak üzere olduðum sesini, yalnýz düþçülerin duyabileceði bir gürültüyle kabûstan koparýyorum. Bu an ne yaptýðýmý sorarsan iki ses ve bir nefes arasýnda ilk defa yürüdüðüm bir yolda, susuzluðum için düþ sarnýcý arýyorum. Yolun kýyýsýndaki yemyeþil aðaçlarýn þimdilik tek anlamý, dallarý rüzgârla savrulurken; vadilerdeki kuru aðaçlarýn kahkaha atýyor olmasý!

Dakikalar ilerledikçe; benliðimde, düþ sarnýcýný bulamamanýn þüpheli ve tedirgin kurgularý oluþuyor. Ya bugünde bulamazsam? Ýþte sevimli bu kurguyla, kendimi aldata aldata yalnýzlýðýmýn neresine doðru yürüdüðümü anlamaya çalýþýyorum? Yalnýzlýk yollarýnda tek sayýlmam ama bu sefer inan senin kadar safkan yalnýzým, en az senin kadar!

Düþ sarnýcýndan vazgeçti halimle rastladýðým bir düþ pýnarýndayým þimdi. Kýrgýn deðilim ama kederli yüzümün hoyrat gölgesi suda kýrýlýyor. Suya düþen varlýðýmýn gölgesi; aklýmdan geçenleri suya yazarken, derinleþen kâinatýn ruhu, seni; bana anýmsattýðý kadar gerçek?

“Bir hayâlin aksi, suya düþünce; güneþ bile dokunmaz” yazdýðým þu sözü, beni izleyen bir çalýkuþunun bana yazdýrdýðýysa olaðanüstü bir gerçek!

On dakika önce sudan izin alarak ve güneþin affýna sýðýnarak, derin bir ormanýn gizeminde buldum kendimi. Kokulardan en hoþunu seçmekle, kuþ seslerinden en anlamlýsýný seçmek arasýnda pek bir fark yok. Ýkisinin de ortak noktasý gizlilik. Bu gizlilikte kurgular, uðultular, ve sevgili düþlerim bir bir beni terk ediyor. Görüþmek üzere hepsine uðurlar olsun ve güle güle!

Kestane çiçeðinin kokusunu ahududu çiçeðinden ayýrmaya kalksam, araya vadiden rüzgârla gelen baþka bir koku giriyor. Koku alma duyularýmý tetikte tutarak; bunlarýn içinde; acaba sevdiðim kadýnýn kokusu da var mý diye düþünüyorum? Yani nereden aklýma geldi inanýn bilmiyorum. Galiba bir düþü burnumun ucundan geçiriyorum. Ama aklýmý okuyan lapis rengi, kanatlarý nar kýrmýzýsý, küçücük bir orman kuþu; sesiyle ilgimi çekerek uçuyor. Az ilerdeki böðürtlen dikenine konduðunu görmek, hiç de yalnýz olmadýðýmý gösteriyor.

Akþamýn sarmalýndayým. Ormanýn bitiminde bir yaban bestesi dinlerken; kim bilir hangi canlý yeni bir güfte yapýyor ormanýn ta derininde þaþkýnlýkla izliyorum?

Güneþ; gün çöplüðünden iþe yarar ne kadar hurda varsa sýrtýna yükleyerek daðý aþtý. Çakal sesleri gitme vaktinin geldiði haber veriyordu. Bense vadiye yansýyan mavi esmer bir koyuluk içinde yalnýzlýðýmla hesaplaþýyordum. Yalnýzlýðýmdan ayrýlmadan önce ilk ve son kez þu soruyu sordum.

“ Beni terk etmek için ödemem gereken bedel ne?”

Uzun uzun düþündü. Sonra körfezden yansýyan hiç bakýlmamýþ bir ýþýk huzmesini kalem gibi tutarak, daðýn karanlýk yüzüne þunlarý yazdý.

“ Güneþ doðana kadar buraya yalnýz bir þiir býrakacaksýn ”…