Zordur, hayat denen bu engebeli yolda yürümek.
Ýlk zamanlar düþe kalka emeklemek,
Hiç farkýnda olmadan yürümeyi öðrenmek,
Bir fidanken büyüyüp, aðaç olabilmektir hayat.



Her çocuk gibi seninde yaþadýklarýn kaldý geçmiþte,
Top oynarken bazende ip atlarken düþtün ilk defa,
Ve ilk defa bir dost el uzattý sana,
Bir tebessüm oluþtu dudaklarýnda, çünkü...
Merhaba dedi hayat taktýðý ilk çelmesiyle.



Bir sabah uyandýn, sýrtýnda çanta üstünde önlük.
Beslenmenide hazýrlamýþ annen,
Bir parça ekmek ve birazda sevgiyle,
Etrafýnda birçok deðiþik yüz,
Kimi aðlýyorken kimiyse gülmekte...
Böyle baþlamadýkmý hepimiz, okula gidip gelmeye...



Akan bir nehir gibi zamanda ilerlemekte,
Tecrübelerin konuþuyor artýk, dilinse beklemekte.
Her otobüse biniþinde duyduðun buyrun sesiyle,
Saygýnýnda farkýna vardýn, ilerlemiþ ömrününde.


Az konuþ, çok çalýþ, bilmediðini bilenlere danýþ.
Bir gün er veya geç sevdiklerinden ayrýlacaksýn,
Bu ayrýlýðada alýþ...
Hayat bir maraton yarýþý gibi,
Durma hep koþ !
Birinci olamasanda üzülme,
Sen yine koþ, ümitle hep coþ !







Cebrail AY