Elhan-ý Þita

Bu þiir, kar yaðýþýnýn anlatýldýðý ve sembolizmin tavan yaptýðý bir þiirdir. Þair, bu doða olayýný kendi penceresinden anlatýr. Kýþýn kara soðuðundan, açlýktan, sefillikten hiç bahsedilmemiþ. O kar yaðýþýný adeta gözümüzde canlandýrarak bütün güzelliðiyle ortaya koymuþtur.

Bu þiirin en çok dikkat çeken noktasý, benzetmelerin þiirin geneline hâkim olmasýdýr. Þiirin giriþinde kar bir kuþa benzetilir. Karýn kuþa benzetilmesindeki temel sebep olarak özgürlüðü gösterilebilir. Kuþ özgürlüðü simgeler. Bu özgürlüðü sýnýrsýzdýr çünkü o istediði yere istediði zaman uçabilir. Gökyüzünde serbestçe bir kurala tabi olmadan uçmasýyla, karýn sonsuz boþlukta aheste aheste yeryüzüne inmesi birbirine benzetilmiþ olabilir. Baþka bir yerde meleðin kanadýnýn saçaðýna benzetilir. Burada karýn, saflýðý ve temizliði simgelenmiþtir. Melek kanadýnýn saçaðý gibi saf ve durudur. Karlar beyaz çiçeklere benzetilir. Bu çiçekler güzel ve narindir. Kara topraðýn üzerini örter. Kara toprak yeryüzündeki kötülüðü temsil eder. Saf olan kar kötülüðün merkezi olan kara topraða inerek onu saflaþtýrýr ve temizler. Sonlarda ise karý Ýlahi bir ezgi olarak tanýmlýyor. Anlaþýlan karýn güzelliðini temaþa eden ve bu güzelliðe hayran olan þair, ALLAH’a hamd ediyor. Bu güzellik onu þükre götürüyor. Karlar ALLAH’ýn güzelliðinin yeryüzüne küçücük bir yansýmasýdýr.(Bu güzelliði membaý þimdi ne kadar güzeldir.) bu nur görenleri ALLAH’a hamda götürür.

Þair karýn güzelliði karþýsýnda mest olur. Tabiki de bu doða olayýný kendi görmek istediði gibi görür. Kýþ mevsimi bilindiði üzere ölümün simgesidir. Melankolik ve hayattan kaçýþa bu kadar meyilli olan þairin kurtuluþu ölümde görmesi yüksek bir ihtimaldir. Bu yüzden kýþ ve kar yaðýþý onda bu kadar güzel bir etki býrakmýþ olabilir ve bu sebeple karýn kötü yönlerinden hiç mi hiç bahsetmez. Þair, þiirinde umudu da iþlemiþ olma ihtimali de yüksektir. Karýn yaðmasý demek yeryüzündeki çoðu bitkinin ölmesi demektir. Belki de kar yaðýþý vesilesiyle hayattaki bütün kötülükler pislikler yok olacaktýr. Bahar gelince tekrar canlanacaklar. Böylece saf, temiz ve kirlenmemiþ bir dünya yeniden doðacaktýr. Belki de o güzel karlarýn eriyip sularý böyle güzel çiçeklerin bedeninde zuhur edecektir. Diðer bir düþüncem ise karýn sadeliði temsil ediyor olmasýdýr. Doða ne kadar güzel de olsa karýþýktýr. Binbir çeþit ot, bitki ve çiçek türü vardýr. Bir ormanýn aðaçlarý bile ayný tür deðil onlarca türün birleþiminden meydana gelmektedir. Doða güzeldir ama içinde çok fazla çeþit barýndýrýr. Kar yaðýnca heryer beyaz olur ve çoðu aðaçlar yapraklarýný dökerler. Etraf bembeyaz olur. O karmaþýklýk ve teferruat kaybolup beyazlýða bürünür.

Kanaatimce yazar burada sadeliðe dikkat çekiyor ve buna hayran oluyor.
Þiir genel manada, mükemmel bir tasvir ve çok güzel bir uyum içerisinde. Ayrýca þiir dinlendiðinde (gözlerin kapalý olma þartý ile) su gibi aktýðýný göreceksiniz. Dili biraz aðýr ama seslerin uyumu sizi alýp götürecektir. Fikir ve yapý olarak güzel bir eser. Dilinin aðýr olmasýnýn eleþtirilmesini de doðru bulmuyorum. Þiir insaný alýp bir yerlere götürmeli iþte bu þiir tam olarak iþlevini yapýyor. Eðer ille de saf dil, anlamadýðým þiiri okumam diyorsanýz ben size þimdiden roman ve öykü okuyuculuðu tavsiye ederim, þiir okuyuculuðu deðil…