Yazmaya bir süre ara verdim. Oysa yazdýkça mutlu oluyorum. "O zaman neden ara veriyorsun kardeþim, yaz, mutlu ol!" diyeceksiniz. Kolay mý "Ýsmail"i yazmak. Ýsmail, içimde bir sýzý, Ýsmail’in yaþadýklarý mý...Hiç sormayýn, tam bir kara yazý.
Yirmi yýla yakýn çalýþtýðým okuldan ayrýlýp yeni okuluma gelince gördüm Ýsmail’i. Ýlçeye geldiðim ilk yýl ortaokul üçüncü sýnýfta öðrencim olmuþtu. Sessiz sakin, ablak yüzlü,iyi bir öðrenciydi Ýsmail. Hiç duymamýþtým onun bu okulda memur olarak çalýþtýðýný. Ortaokuldan sonra hiç görmesem de tanýmýþtým Ýsmail’i.
"Aaa! Sen ne arýyorsun Ýsmail burada?"
"Hocam, hoþ geldin, uzun hikâye, anlatýrým sonra."
.....................
Okul güzel, okul yeni...Koskoca binada seksen kadar öðrenci. Burasý bir kýz meslek lisesi. Hani böyle küçük ve biraz da tutucu ilçelerde daha çok yoksul insanlarýn, kýzlarýný gönderdiði okul. Kýsa yoldan dikiþ-nakýþ, yemek yapma, çocuk bakýmý gibi bir ev hanýmýnda bulunmasý gerekenleri öðrensinler diye gönderilen öðrencilerin bulunduðu okul. Genç öðretmenlerinden öðrencilerine büyük saygý sevgi gördüðüm bu okuldaki üç yýlýmýn ayrý bir yeri var bende. Bu güzelliklerin, hoþluklarýn yanýnda bir de Ýsmail’den yediðim tekme var ki o tekme bana Ýsmail’i kýzgýnlýkla deðil hep buruk bir gülümsemeyle hatýrlatýr.
.......................
Memur odasý ikinci katta, hemen koridorun baþladýðý yerde. Ýsmail’in masasý kapýnýn yanýnda, camý, hiçbir aksesuarý yok. Okulda göreve baþladýktan kýsa süre sonra yanýna uðradým Ýsmail’in. Ýçtiði ilacýn etkisiyle olduðunu sonradan anladým. Halsiz, durgun, sanki omuzlarý düþmüþ bir hâli vardý Ýsmai’in.
"Nasýlsýn Ýsmail?"
"Sað ol hocam, iyiyim. Siz nasýlsýnýz, sizi gördüðüme çok sevindim de senenin ortasýnda niye okul deðiþtirdiniz?"
"Ýsmail, bilirsin, ben sizi okuttuðum yýldan beri ortaokuldayým. Ufak tefek anlaþmazlýklardan dolayý okuldan ayrýlmak istedim, sizin okulda açýk yer varmýþ."
"Çok iyi olmuþ hocam, hoþ geldiniz, sefa geldiniz."
"Eee Ýsmail, þimdi sýra sende..."
"Dedim ya hocam uzun ve hüzünlü benim hikâyem. Ben öðretmendim, sýnýf öðretmeni. Ýlk atamam Doðu’ya çýktý. Yalnýz gittim terör belasý yüzünden. Terör korkusu bir yana eve her gün böcek, akrep giriyor. Ben zaten her þeyden korkuyorum. Bir de bu korkular derken ruh saðlýðým iyice bozuldu."
"Sonra...."
"Sonrasý hocam, beni ’Öðretmenlik yapamaz.’ diye memuriyete atadýlar. Bunu kendi kafalarýna göre deðil, tedavi sonundaki doktor raporlarýna göre yaptýlar. Þimdi sabahlarý ilacýmý alýyorum, yaptýðým belli bir iþ de yok. Verirlerse elime bir liste onu iþte gördüðün gibi daktiloda ’tak tuk’ yazýyorum."
"Rahatsýzlandýðýn oluyor mu bazen?"
"Ýlacý alýrsam iyiyim, yoksa..."
"Yoksa ne oluyor Ýsmail?"
"Tuhaf gelecek size; ama herkesi þeytan görüyorum hocam. Saldýrmak istiyorum o kiþiye, kiþilere. Sizi sever, size saygý duyarým. Rahatsýzlanýrsam herhalde yalnýz sizi þeytan olarak görmem."
"Sen, ilacýný iç, bu düzenini bozma, inþallah hiç rahatsýzlanmazsýn Ýsmail. Ben artýk buradayým ve her zaman yardýma hazýrým."
........................
Ýsmail’le zaman zaman oturup konuþmalarýmýz oldu. Ara sýra o da müdür yardýmcýsýnýn odasýna gelir, heyecanlý da bir yapýsý olduðu için konuþurken farkýnda olmadan araya küfür de sýkýþtýrýrdý. "Aman Ýsmail, bayan hocalarýn var, sansür koy!" deyince de hafifçe kýzarýrdý.
Öðretmenlikten alýnýp memuriyete verilince maaþý da epeyce azalmýþtý. Evde boy boy dört çocuk. Ýsmail’in aldýðý onlarýn boðazýna yetmez. Okulun tüm öðretmenleri geçen zaman içinde Ýsmail’e az da olsa çeþitli yardýmlarda bulunduk. Köyüne gideceði zaman eðer haberim olduysa arabamla götürdüm. Her þey böyle olaðan yaþanýp giderken bir kýþ günü okula geldiðimde Ýsmail, odasýnda yoktu. Müstahdem Hüseyin’e sordum:
"Hüseyin, Ýsmail’i odasýnda göremedim, nerede?"
"Hiç sorma hocam, Ýsmail yine iþi kötü etti, aþaðýda kütüphanede."
"Ne yapýyor orada?"
"Þu kýþ gününde, bu karda soðukta salonun tüm pencerelerini açmýþ, bir elinde deðnek, bir elinde su bardaðý gezinip duruyor, yanýna da kimseyi yanaþtýrmýyor."
Hemen öðretmenler odasýna gittim. Arkadaþlara, Ýsmail’in bana "Hocam, yalnýz seni þeytan görmem hastalanýrsam." dediðini hatýrlatýp "Ben Ýsmail’in yanýna iniyorum." dedim. "Aman hocam, dikkatli ol!" dediler.
Kütüphanenin kapýsýna vardýðýmda Ýsmail, ayný Hüseyin’in dediði gibi elinde deðnek, bir de içi su dolu kristal su bardaðý ortada dolanýyor. Þeker hastasý da olduðu için durmadan su içmek istiyor olmalý.
"Ýsmail merhaba, nasýlsýn, niye soðukta bekliyorsun?"
Þimdiye kadar hiç bakmadýðý þekilde ters ters bakýyor bana.
"Haydi yukarý çýkalým, pencereleri de açmýþsýn, üþürsün burada."
Yanýna doðru yöneliyorum. "Sakýn gelme hocam!" diyor Ýsmail. Deðneyi de havaya kaldýrmýþ. "Gelirsen vururum!"
Ýsmail’e gücüm yeter, zaten hiç dermaný yok; ama bir tatsýzlýk olmasýn, öðrencileri de buraya yýðmayalým diye yukarýya çýkýyorum. Merakla bekleyen arkadaþlara:
"Arkadaþlar, Ýsmail’in durumu iyi deðil, sessiz sakin yaþayýp giden bu çocuða ne oldu, bilmiyorum. Ýsmail’in küçüðü de benim eski öðrencim, kendisi polis memuru. Ona haber gönderip Ýsmail’i tedaviye yollamamýz gerekir."
Cep telefonunun da olmadýðý o dönemde Ýsmail’in köydeki aðabeyine haber gönderildi. Yakýn bir ilde görevli küçük kardeþle beraber okula geldiler. Müdür odasýnda ne yapmamýz gerektiðini konuþtuk. Bir taksi çaðrýlacak, Ýsmail’i kardeþleri Ankara’ya götüreceklerdi. Asýl sorun Ýsmail’i kapandýðý kütüphaneden çýkarabilmekti. "Ben çýkarýrým hocam." dedi polis olan kardeþi. O önde ben arkada aþaðýya indik. Ýsmail, salonun kapýsýnda elinde su bardaðý ile dikiliyordu. Çok huzursuz görünüyordu.
"Seni götürmeye gel...." demeye kalmadý, Ýsmail elindeki su bardaðýný kardeþinin suratýna fýrlattý. Kardeþi çok ani bir hareketle kafasýný kurtardý, kristal bardak duvarda parçalandý. Ýkimiz birden Ýsmail’in kollarýna yapýþtýk. Ýki tarafýnda sýkýca tutarak taksiye yöneldik. Bu arada okulumuzun ve karþý okulun pek çok öðrencisi pencerelere yýðýlmýþ bakýyorlardý. Görüntü hoþ olmadýðý için bir an Ýsmail’in kolunu býraktým, omuzuna elimi koydum, taksiye öyle binsin istedim. Ne oldu anlayamadým, Ýsmail’den bir tekme... Hem de beni kývrandýrýp olduðum yere çökertecek nazik yere. Siyah pantolonumun önünde ayak izleri...Bu arada Ýsmail’i taksiye bindirip götürdüler.
.....................
Ýki ay sonra geldi Ýsmail. Düzelmiþ, eski sakin hâlini almýþtý. Kafasýný yerden kaldýrmýyordu.
"Hoþ geldin Ýsmail. Bak çok iyi olmuþsun."
"Ýyiyim hocam; ama sizden çok utanýyorum, ben size nasýl vurabilirim?"
"Olsun Ýsmail, isteyerek yapmadýn ya!"
"Özür dilerim hocam."
"Peki Ýsmail, ne oldu da sen birden bire hastalandýn, çok iyiydin."
"Sormayýn hocam. Bir gün ......... Bey odama geldi. Bana ’Ýsmail þu ilaçlarý býrak, ben sana muska yazdýrýrým iyileþirsin." dedi."
"Bunu diyen bir öðretmen, öyle mi Ýsmail."
"Evet, ben de ona inandým, ilaçlarý býraktým. Sonunu siz de biliyorsunuz."
...............
Ne diyebilirdik ki... Bu çaðda ilaç yerine hem de Ýsmail gibi bir hastaya muska öneren kiþiye. Elbette biz diyeceðimizi dedik de iþin en acý yaný muska öneren kiþi birkaç yýl sonra o ilçenin baðlý olduðu ilin en önemli yöneticilerinden biri oldu. Uzun yýllar çalýþtýðým bu ilçeden ayrýlýp Ankara’ya geldikten sonra Ýsmail’in ölüm haberini aldým. Bu yazýda seni anlatmasaydým içim rahat etmeyecekti sevgili Ýsmail, nur içinde yat.

Hep hüzünle anarým
Ýsmail’i
Zaman zaman da gülümsetir beni
Kapýda bana attýðý tekme
Ve de
Sýnýf listesi çýkarýrken
Daktilo klavyesinde harf arayan eli
Þimdi çocuklarýn
Nerede, ne yapar
Bilemem
Sen de bu dünyada yaþamadýn
Ýsmail
Hakkýmýz helal sana
Bunu böyle bil

...................
06 Ocak 2014
Numan Kurt



SitedekiYazarýnÖnceki YazýSonraki Yazý Önceki YazýÖnceki Yazý ( Geçti Gitti Ýsmail baþlýklý yazý Numan KURT tarafýndan 06.01.2014 tarihinde sitemize eklenmiþtir. Sitemizde yayýnlanan eserlerin hukuki sorumluluðu , kullanýlan materyaller ve yazýnýn içeriði yazarlarýna aittir.Ýzin alýnmadan kaynak gösterilse bile sayfamýzdaki eserler baþka yerde yayýnlanamaz. Eserlerin izin alýnmadan kopyalanmasý ve kullanýlmasý 5846 sayýlý Fikir ve Sanat Eserleri Yasasýna göre suçtur. )