okyanus uzunluðunda yokluðun
zamansýz yordu beni
bir nebze olsun
saçmalýklar nefesi deðsin
müebbet kederin kanayan duvarlarýna
üstü açýk yürek depomun
hiperaktif duygularý
çekirge sýçrayýþýnda


biz ne vakit
böyle küstahlaþmayý öðrendik
hangi sözün bitiþ noktasýnda
iblisin gözlerine umutlarýmýzý astýk
söyle
kaç aþký
kalbinin avlusunda
kurþuna dizdin
kaç gram
kaç kilo
argo sözler biriktirdik yastýk altýnda
düzmece yalanlarý tespih yaptýk
her taþýna deðen parmaðýmýz
sýzlamadý


iþte
gece pelerinini doldurup taþýrmak için düþtü yine
tan aðarmaya yakýn
çatýrdatacak göðüs kafesimi
kýrýlmýþ yaþamýn günahlarý
dudaklarýmdan dökülen sözcüklere
baðrýný kapatýyor


azrail
ne vakit ruhumu bedenimden
sýnýr dýþý edeceksin
yorgun ölümlerin sesine kulak versem
çýkar mýsýn yola
yarým ay tebessüm çizen dudaklarýma
bu kaçýncý dürtmen
öyle yanaðýmdan makas alýp
çekip gitmek var mý


oksijen yüklü þiirler tenefüs ediyorum
her gece bu saatlerde
gözlerimin buðusundan geçiyor anýlarým
dimdik ayakta
sessizlik yapýþmýþ diþ etlerime
bir dil darbesi vuruyorum
çalkalanýyor aðýz boþluðumda


sen
kirlenen duvarýma sýrtýný verme
ruhumda çöreklenip yatan yalnýzlýðýmý kýskanma
öyle sýký örttük ki üþüyen yalanlarýn üstünü
yorgan yorgan üstünde
sýtmasýna sýrt çevirdik


sahipsiz bir gölgeyim
yerli yersiz kavgalarýmla
bir yanýmda oval yüzlü uçurum
avucumda hayat çizgim
ayaklarýma gidip gelmeyi ögretiyor
tabanlarýmda patlayacak
son gidiþim


bir rüzgar çekiyor saçlarýmý
caným acýyor
saçlarým aðlýyor
ömrüm baþýma çekiç sallýyor
kafatasýmýn gözetleme kulesi gözlerim
ufka ulaþamadan
bitkin yorgun düþüp geri dönüyor


hayat
kývamýný tutturduðu herþeyi
cýmbýz gözlerimden kaçýrýyor
gözpýnarlarýmdan kova kova su biriktiren zaman
yüreðimin ateþine döküyor
zaman her geçen gün
týrnak ucuma vurarak deðiþiyor


yüreðini parçalayýp
tuzla buz ettiðim
yar
sözlerimi topla
ben ölürsem
iþleyen aðzýmýn boþluðuna düþmüþ
suretime yaðdýr gitsin
topraðýma dokunma
yanmasýn elin


Sevdambeyaz
S.G