biz bu devrin insaný deðiliz gülüm
baðrýmýzda tepiþen acýlarý tutup
duvarlara çarparak eyvallah çekeriz üstüne
alýþmýþýz
müptelasý olduðumuz hayatýn
simsiyah elleriyle boðazýmýzý yumruklamasýna
alem ileriye dönük adýmlarýnýn belgesel filmini çekerken
sen ve ben...
aramýzdaki kökü görünmeyen minyatür hesaplarýn
tuzu ve biberiyiz


bir akþam ýþýk hýzýyla aklýna uðramak istiyorum
yorgan döþek yatan tüberküloz suskunluðunu uyandýrýp
psikolojik sorunlarý sancý veren itiraflarýmý
yüreðinin er meydanýnda asmak istiyorum...


biz bu devrin insaný deðiliz gülüm
çirkinleþmek, güzelleþmek de
yaþam denen zýrvalýðýn
bekleme bilmeyen yutkunmalarýnda
fakirhanemizin kapýsý çalýnsa
gözaltý morluklarýmýzdan sandalye çeker
gözkapaklarýmýzda konuk ederiz
davetsiz misafirlerimizi
alem çað üstünden düþ atlarýyla geçerken
bel kemiðimizden geçen kýrkayaklarýn
bacaklarý arasýnda dolanýr yalnýzlýðýmýz
saçý örgülü gecenin kulaklarýný
yüreðimizde çalan radyonun
türküleri çeker


haydi!!
kulaklarýn kabarýp ayaða fýrlasýn
gözlerim alýþmýþ uzaklýðýnýn seyrine
bilmez misin!
ölü takliti yapanlara da ceza keser azrail...


biz bu devrin insaný deðiliz gülüm
vakitsiz öter horozlar
biliriz leyleðin ömrünün iki lak lak olduðunu
yaþam süzgecinde acýnýn elinden tutar
devrimin kaburgalarýndan
suskun dilimizle geçeriz
geceyi yýrtar sokaklarýn uðultusu
uzatma saniyeleriyle geçip gider aynasýzlarýn sireni
günde üç öðün kusar gözlerimiz
gide gele dolandýðýmýz þehrin içinde
bütün çöplükler itinayla deðerlendirilmeye alýnýrken
baðrýný kaþýkla açar
kepçeyle kapatýr dünya


hicbir garantisi yok hayatýn
nefesimizi toplar
borçlu çýkarýz içsel yolculuðumuza
aman vermez içimizdeki muson yaðmurlarý
ölüp diriliriz çocukluðumuzdan kalma oyuncaklarýmýzýn
hýçkýran yüreklerinde
hiç büyümeyecek sandýðýmýz zamanýn kemiklerine
balýk yaðlarý akarken
burnumuzda sevinçlerin, ayrýlýklarýn, hüzünlerin kokusu
buram buram tüter


bir akþam kalbinin kapýsýna
bir dilenci gibi uðramak istiyorum
her gece yataðýmýn baþ ucunda diz çöken hayallerimi
seni beklemekten ayaklarýna karasular deðen nöbetimi soyup
parmaklarýnda sýzlatmak istiyorum...


duydun mu!
dev karýnca masaya yumruðunu vurdu
bütün gün çalýþmaktan bitap düþmüþ yüreðiyle
alfabeyi öðretmeye çalýþýyor çocuklarýna..


biz bu devrin insaný olamayýz gülüm
yaþam koþullarýmýz tuz gölünde
þikayetsiz yüzüyor
varsýn yarým kalsýn
platonik aþkýmýz..


Sevdambeyaz
Sevda Gencer.....