þimdi yazan ben deðilim
aðzý köpüren zamanýn
sözcükleridir
kalemin mürekkebine batan
ya tutup eskiciye vermeli bu zamaný
ya da;
uçurtma yapmalý
ipini göðe salmalý
uzadýkça uzamalý
üstünde geçmiþ olsun notuyla
tanrýnýn hasta yataðýna


suskumun sýrtýnda tümsek
düþe kalka, güç bela oturuyor salaklýðým
caným çok yanýyor,
hor görülen ayak seslerimi
köpekler ýsýrdý
aklý çelinmiþ hiçliðimin elinde bir kitap
aðlayarak okuyor kitabý
sus diyorum
sus!!
aðlamadan oku
budalayý


yol ver aþk,
yol ver gözüm!
mümkünse uzaktan bakmak istiyorum
dilimle yumruk attýðým
badem kafalýlara..
ben adalet dedim
onlar kefen
ben insanlýk dedim
onlar
azý diþlerini gösterdiler
esmerliðime


aðzýmýn içinde deviniyor polifonik küfürler
saðýmda solumda röntgenci hayaletler
baþýmýn üstünde maðrur bakýþlý evren
yüreðime serdiðim kýrmýzý halýdan
politik adýmlarla geçiyor hayvanlar..
kesin sesinizi!!
bu yalnýzlýðýn eseri benim
ileri gidin çakallar,
tilkiler,
daha ileri!
sesiniz soluðunuz
yaklaþmasýn kulaðýmdaki çekiçlerin diþlerine
soðuktu hava
soðuktu þiir!
ben ona sarýldým
o bana
yabancýlaþtým sýcaða


kedi ulaþamadýðý ciðere pis dedi
düþünde gördü
üstünü örttü
kara kefenle


az önce,
toprakla iliþkisini yalanladý solucan
koþarak geçti yanýmdan
bir sýçanýn çýðlýk atan kalbi,
evlenmek istiyor beþ gözlü arý
gözlerinden ikisi oturmuþ güllerin üstüne
üçünü göndermiþ
ana kraliçenin mahkemesine..
aþk mýydý!
iblisin kalbini heyecandan öldüren
endamý güzel mevsimlere
kýrýk not veren
ardýmda;
yoksul zamanlarýmý güldürmeye çalýþan
polyannanýn kalbine
bir býçak gibi düþen


ne vakit doðal afet görsem
bir ordu insana benzetirim
gece kara rujuyla dudaklarýmý boyarken
eklem bacaklýlarýn gözlerinde üþür
yüksek sadakat
içimde eksik kalan ne varsa
aklýmda kalan soru iþaretlerin çengeline asarým


eyy acý!!
senin kudretin yetmez
beni dibe vurmaya,
ne vakit ciðerimden bir parça kopar da,
üstünü örtersem kara toprakla
sözüm söz!
diz çökeceðim önünde
varsýn insanlýk kendi içinde tutuklu kalsýn
mümkünse uzaktan bakmak istiyorum
karanlýðýn derin uykusuna


yol ver aþk,
yol ver yüreðim,
dudaklarýnýn arasýnda kalan
ölü bir çiçektir
býrak onu!
düþsün,
ait olduðu yere
parçala yüreðinin örümcek aðlarýný
bak!
tenin uyuþmuyor geceyle gündüze


haydi!!
bir þiir daha yaz üstat
bilirsin
soba gibidir yürek
her kelime her sözcük
odun ve çýra
harlansýn kalem
ateþ alsýn aðýrdan aðýrdan
öylesine deli bir aþktý
þiirimin ceplerini delip te geçen


Sevda Gencer