nefretine deðince kan damlatan kýlýç, nasýl da cengaver yürüyorsun
nefesini týkayýnca amberin kokusu, günahlarýndan düþüyorsun
gururunu okþayýnca erdemli sözler, iffetinden vazgeçiyorsun
zalimin heybeti gözlerini kamaþtýrýyor
mazluma acýma duygun öyleyse niye?

sen de bir söze kul olmaya hazýrsan her daim
tanrýyý arayýþýn nafile
bilmezsin zihnini saran atalarýnýn salyasýný
kime baþkaldýrsan onda bulursun istikbalini
kimden yanaysan nefretin onda sýnanýr
acizlik ruhunda demlenir
ölüm rahminde döllenir
umut seviþmede gizlenir

buyursun artýk tiranlarýn fermaný
daðlarýn miskin yolcusu revandýr yine
zihnin ufku halt etmiþ
Zerdüþt’ün buyruðu dillenir söylencelerde
çýralar güneþten miras alýr alevini

bakma sen þeytanýn ateþle oynaþmasýna
görme sonsuz buhraný
alma kendi ahýný
bilmesen de öðrenme hiç
sadece zihnini kýsýrlaþtýr
karanlýðýndan aydýnlan
körlüðünle bak dünyaya