Gökyüzü haykýra haykýra aðlýyordu zifiri karanlýðýn üzerine, rüzgar aklýn alabildiðince hýrçýn, soðuk mümkün olabildiðince keskindi.. Yakýcý bir don geçiyordu yüzleri yalayarak alenice.. Aylardan Ocak, mevsimlerden "kara" kýþtý; hem gecesiyle hem de gündüzüyle.. Kendi içine ufalmýþ gölgeler bile pusmuþtu karanlýðýn ardýna kaçabildiðince, kaybolabildiðince.. Þehir korkmuþ, þehir ürkmüþ, þehir þaþkýn, sus pus olmuþ, bütün ýþýklarýný söndürmüþ, bu beklenmedik öfkesinin dinmesini bekliyordu gökyüzünün..

Ýþte ben en çok böyle katran karasý geceleri sevdim.. Bu gecelerde yaþadým þu yoksul þu virane þu biçare ömrümün büyük bölümünü elimde mazotu kaçmýþ içki þiþeleri, dudaðýmda senden sonra tek tiryakiliðim kötü gün dostu tütünden mütevellit sarma sigara ile.. Gecenin saatlerine bile ayrý ayrý envai çeþit anlamlar yükledim ben, hepsini bir ibadet gibi yaþadým ruhumda umutsuzluk diyarýnda titrek bir mum alevi olan kocaman umutlarla dört duvar arasýnda ya da karanlýk sokaklarýn köhne yollarýnda tek kiþilik yaslarýmla ve dahi kutlamalarýmla..

Þimþek, sahne sýrasýný bekleyen oyuncular gibi yerini almýþtý karanlýk sahnede; kurgusuz orta oyununda korkutucu ve bir o kadar da aydýnlatýcý ýþýklarý ile an be an geceyi gündüz yerine çeviriyordu, gizli saklý kalan bir þey olmasýn istercesine þehrin üzerine üzerine.. Bu hengamede çil yavrularý gibi koþuþan insanlarý görebilmek pekala mümkündü ulaþmak istedikleri yerlere bir an önce ulaþabilmenin çýlgýn telaþesi içerisinde.. Korku okunuyordu irili ufaklý bütün gözlerde, bana ise komik ve ancak o kadar anlamsýz gelen bir ifade ile..

Benim ulaþmak istediðim bir yer yok mu peki? Benim varmayý düþ'lediðim bir hedef? Ya herhangi bir bekleyenim þimdi herhangi bir yerde? Beklediðim düþ'esiye, ölesiye? Nasýl bir hayatým vardý böyle, yaþadýðým öyle arabesk bir ömür ki hep veresiye.. Neydi herkesin kaçmaya çalýþtýðý karanlýða beni böylesine çeken? Nedir beni karanlýk gecelerin kucaðýna salan sefilliðimin abecesi? Neden insanlar sýyrýlmaya çalýþýrken bu lanet birliktelikten benim gözlerimi açabildiðimce doldurmam içime içime.. Bu siyah kuytuluðun koynuna girmeyecek miyiz sanki bir gün istesek de istemesek de hep birlikte..

Yýldýzlar yoktu bu gece, parýl parýl parlayan mavi atlas üzerinde.. Ay da pusmuþ gitmiþ uzak diyarlara pýlýný pýrtýsýný toplayýp, tek bir veda sözü bile etmeden, ben gidiyorum bile demeden, kimbilir belki de bu defa kendi aydýnlýðýný keþifle dönmemecesine.. Gitmiþ, göçmen kuþlar misali.. Sahi, tek bir kuþ sesi de kalmamýþ gecenin öfkesine.. Bir kedi yavrusu tüyleri diken diken, köþedeki araç altýnda ürkek tünemekte.. Gerçek olan hiç olmadýðý kadar zifiri bir gece, ezber bozan vakitler, karabasana dönüþen davetler, anlamý kalmayan galibiyetler, bir yerlerde tek baþýna içilen meyler, sarhoþlukta takýlmýþ gönüller ve gözlerden süzülen özlemler..

Bu gecenin sahibi yok nazarýmda, bu gecenin hiçbir þahidi olmadýðý gibi gölgemden baþkaca.. Kimsesizliðin dibine vurmuþken ruhun bütün zerreleri, en büyük kazanç sayarým tek tek yaþadýðým tüm maðlubiyetleri.. Yýllar geçip giderken koþasýra yanýk tütün kokan avuçlarýmdan, günleri çalýp duruyorum farkettirmeden meçhul yarýnlardan.. Karýþýyorum iþte yaðmura, soðuða, rüzgara ve alacakaranlýða bütün varlýðýmla ki varlýðým kaybolsun diye artýk sonsuzlukta!