Pedal gýcýrtýsýyla yokuþun baþýnda beliriyor. Omzuna asýlý çantasýyla meydandan baþlayarak ilçeyi sokak sokak dolaþýr. Bakkal, terzi ve bir vakitler Aziz’le çýktýðýmýz kahveye uðrayýp oradan tepeye kývrýlan yola koyulur. Kara kýþtan bunalmýþ yazlýkçýlarý barýndýran yamaca.
Buradaki evlerin kapýsýna ulaþýnca mektup karþýlýðý eline sýkýþtýrýlan üç beþ kuruþun bacaklarýna nasýl bir takat getirdiðini pedala yükleniþinden anlarým.
Hadi beni neyse de kýsa süre önce yerleþtiðim tek göz odalý evi - bahçesini çevreleyen duvarlar bir an önce onarýlmalý - dahi fark etmeyip bisikletiyle önümden yel gibi esip geçmesine bakarak bir tür görme bozukluðunun belki ikimizde birden bulunabileceði fikrine kapýlmýþtým. Ama farklý þekillerde. Hipermetropsa mesele yok. Görmeyebilirdi. Sonra kusuru varsa da yoksa da görmeyebilir. Serbestti seçiminde. Ýtirazým yok.
Aziz’e bahçe duvarýný gösterdiðim gün postacýyý anlattým. O aðzýna biber soslu cipsleri peþi sýra týkmakla meþgulken sözcüklerim de kýrýlýp eziliyordu. Hem de iki sýra diþe takýlmadan yalpalaya çarpa bir yol bulacakken. Nedense biz iþimize bakalým dedim. Duvar için ne lazým. Söylediklerini not ediyordum. Çimento, kum, tuðla sayýsý. Ve abartmadan parasýný isteyecek satýcýyý.
Yazmana gerek yok dedi az sonra. Malzemesi çoktu. Duvarý bedava onaracaktý. Elindeki kýrmýzý teneke kutuyu parmaklarýyla eziyor. Otlarýn arasýna fýrlatýyor. Öncekilerin yakýnýna. Hepsini o atmýþtý. Üç tane. Sarhoþ olmak için fazla sayýlmaz bu.
Manzara güzel dedi. Baktýðý yöne döndüm, bakýr renkli bulutlar daðýn üstüne kümelenmiþti. Ihlamur kokusu denizden esen meltemin taþýdýðý iyotla harmanlanmýþ. Havayý solumak baþýmý döndürüyor. Haklýsýn dedim.
Açmadýðý kutularý alýp arabasýna yöneldi. Farlarý yaktý sonra baþýný pencereden uzatýp, salla gitsin böylesini, adam olsa insan içine çýkardý dedi. Kahveye. Meðer dinlemiþ beni. Telefonu çalmaya baþlýyor..
Dýþarý taþan ses yabancý deðil. Genç bir kýz. Hayýr kadýn. Aziz’e evden yemeðe beklendiðini bir koþuda yanýmýza gelerek nefes nefese haber veren dünkü kýzcaðýz. Yetiþkin edasýyla kaþ çatardý bize.
Alýmlý genç bir kýz oluncaya dek. Sonra görmedim. Sesi þimdi buz gibi. Ve o ses dýþarý parça parça savrulurken bunu düþünüyorum. Farlar geceyi ýþýktan þeritlere bölerek uzaklaþýyor yanýmdan. Normale dönüyor ortalýk. Her þey olmasý gereken ilk þeklini alýyor. Aðustos böceklerinin sesi beynime saplanýyor. Kulaklarýmý sýký sýký bastýrýyorum çýnlamayý duymamak için.
Ýçeri geçmek istemedim. Gökkubbenin altýnda öylece bahçe duvarýna yaslanacak, þimdilik birkaç evle aydýnlanan sokaklarý izleyeceðim. Evet, bunu yapacaðým. Yamaçtan süzülüp daðýn ardýna kývrýlarak ilerleyen tozlu yola düþeceðim sonra. Koca bir ateþ yakacaðým. Beni ter ve iyot kokan havasýyla bu topraklara baðlayan ne varsa ve hatta bu zamana, tüm geçmiþe, hepsini içine atacaðým. Yakamý anýlardan kurtarmayý baþarýrsam.
O gün kahveye erken gitmemeliydim. Gazetelere sonra nasýlsa bakardým. Mazota yapýlan zammý öðrensem sanki ne deðiþecek. Aziz’i evden alsaydým. O haftasonu da ava çýksaydýk. Karþýlaþmasalardý. Bilemiyorsun iþte baþa geleceði. Ya da kýz kahvecinin oðluyla buluþtu diyelim ana cadde yerine ara sokaða girseler kimse üzülmeyecekti. Her þey meydandaydý bir kere. Ortalýða çýkýp nispet yaparcasýna çocukla kol kola dolaþmayacaktýn. Olur muydu hiç. Yine de cesur kýzmýþ. Yoksa gönlü çeker mi çekmez mi sormadan birine verirlerdi.
Aziz sakin adam. Halden anlar. Ben sobanýn kenarýna iliþip çayýmý yudumlarken tepsiyle dýþarý çýkan Necmi’nin yere kapaklandýðýný söylediler az sonra. Necmi boylu boyunca çamurun içindeydi. Hepimiz dýþarý fýrlamýþtýk. Aziz biz bakarken kahveciyi oracýkta tekmelemeye baþladý. Yüzünü gözünü kýpkýzýl kan býrakana dek vurdu. Çeþmeden kadýnlar koþup kýzý aldýlar. Ben de Aziz’i uzaklaþtýrdým. Bir þey sormadým hiç. Gömleðin kol yenini yýrtýldýðý yerden söküp yere attý. Sakin bulduðum Aziz’in kan beynine sýçramýþtý.
Onca yýllýk dostluk daha o gün bitti. Üstelik ben yaralandým. Hastanelik oldum. Kabzasýna dek sýrtýma saplanmýþ bir býçakla sedyenin baþýna toplanan kalabalýðý yara yara ilerlemiþtik. Doktora yerde býçak varmýþ üzerine düþtüm dedim. Herhalde pazarcýnýn biri unuttu. Ýnanmamýþtý. Baktý ki þikâyetçi deðilim polise bildirmedi. Beni vuran kiþiyi gören olmamýþtý. Bunu niçin yaptýðýný bilen de yoktu. Panik yüzünden hedefi þaþan býçak iki kaburga kemiðini parçalayýp akciðerime gömülmüþtü. Ama ben biliyordum yapaný.
Olaydan az zaman önce tüfeði kapýp göle gitmiþtim. O yana uçtular çünkü. Sürü tepemde kanat çýrpýp alçala yüksele ilerlerken evde öylece oturamazdým. Beke varýnca saatlerce ördek gözledim. Hava kara dönmüþtü. Üþümüþ ve acýkmýþtým. Beklemekten de sýkýlýnca çantayý açtým, sucuðu parmak kalýnlýðýnda kesip çubuða sýraladým. Ucunu ateþe doðru yere batýrmýþtým. Ekmeði de o þekilde. Dilimlemeden ortasýndan bölerek. Dallar kýrýlýyordu o ara, sesini duymuþtum. Önce boz renkli þu köpek sandým. Sonra gövdesi dýþýnda vücudundan kalanlarý bir gün kara gömülmüþ halde bulduðumu hatýrladým. Çok olmamýþtý öleli. Vücudu bile soðumamýþtý. Kýzarttýðým dilimleri artýk paylaþamayacaktým. O deðilse dedim, kim ya da neydi dallarý kýran þey.
Onlardý. Oradaydýlar. Gözden bunca uzakta. Ateþi fark edemeyecek kadar dalgýndýlar. Ve neþeli. Kýzda onu bu ayaza karþý koruyacak doðru dürüst bir kýyafet bile yoktu. Komþuya gider gibi çýkmýþtý evinden.
Sonra yine gördüm. Bu kez nehir yataðýnýn gölle buluþtuðu kayalýkta. Oðlan diz üstü çömelmiþ çakýyla elindeki söðüt dalýný yontmaktaydý. Kýz biraz ötesinde. Islýk çalan hangisi. Yaklaþýyorum iyice. Oydu, kýz. Deve dikenleri dirseklerimi kanatmýþ ben yine de konuþmalarý duyabileceðim bir mesafeye yanaþmýþtým. Sessizce. Fark ettirmeden, sürünerek. Aðý gerili býrakmýþtým iki dal arasýna. Birkaç bülbül diken tohumu için çalýlýktan havalanýp buna takýldýlar. Tuzak iþe yaramýþtý yaramasýna ama konuþmalarý yarým kaldý. Önce kýz düþtü yola, on dakika bekleyip diðeri.