Günlerim hep pazartesiden salýya geçiyor, bir tekrarýn döngüsündeyken uyandým. Adýmlarým koca bir salý gününü arþýnlýyor, bunu þimdi anladým. Kalu beladan ahir zamana sürükleniyor miladým, bunu ölmekteyken anladým. Çarþamba oluyor sonra günlerim, salýyý arkasýna almýþ tanrým. Oysa ben bu döngünün yalnýzlýðýyým ki taa Musa’nýn asasýna kazýndým.

Ölmek için çok geç, yaþamak içinse çok erken, bunu bir aþkýn koynundayken anladým. “Ölmek için çok güzelim” dedim buna ben bile inanmadým, ama yaþamak içinse çok zayýftým. Tanrým yaþamak için gerçekten çok zayýftým ama verdiðin hayatý yaþýyor bulunmuþtum. Ki bunun seçim hakký bana sunulmamýþtý, deliliðin tam ortasýna düþmüþ bulunmuþtum.

Ölmek için çok geç, yaþamak içinse çok erken dedim bunu ben bile anlamadým. Tuttum bu söze anlamlar biçtim, bulduðum her kelime cümleme büyük geldi. Kalktým kelimeleri yaktým.

Annemin tek derdi kedileri doyurmaktý, tuttum annemin yalnýzlýðýný ölçtüm. “Kediler yalnýzlýðýn simgesidir iliþmeyin” dedi. Anladým… Annem büyük susmuþtu, yalnýzlýðýndan kedileri sevmiþti, korktum. Yaþlanýnca onun gibi olmaktan korktum. Ve yemin ettim yaþlanýnca asla kedi beslemeyecektim, þimdi de beslemeyeceðim. Yalnýz kalan bir kadýnýn sesiymiþ kedi hýrlamasý bunu annemden öðrendim.

Annem babamýn gidiþinden sonra daha bi sevmiþti kedileri, düþününce anladým. Yalnýzlýðý babamýn gidiþinden baþlamýþtý. Ve yine yemin ettim, birgün biri de benden giderse ben hayata kalmayacaktým. Kalmamalýydým...

Kalu beladan baþlýyor miladým ki ölmek için çok güzelim dedim ve aldandým. Ahir zamana sürüklendim de aþk elemine kapýldým.

Tanrým beni bu kadar yüksekten býrakma, ahir zamana kadar sürsün sayýklamalarým. Ve eðer öleceksem bu bir çarþambaya, yalnýzlýðýn en çýplak gününe denk düþmeli. Böyle bir þey olsa olsa çarþamba günü gelmeli baþýma, tabiki hiç kedi beslemeyeceðim ve benden henüz kimsenin gitmediði bir zamana.

Yaþamak için çok zayýfým, gerçekten çok zayýfým. Ölüm desem buna cesaret edemeyecek kadar da korkaðým ki annem kadar da yalnýzým. Tanrým ahir zamana sürüklensin miladým, ama yalnýzlýða tahammül edemeyecek kadar da naifim. Neden bu kadar naiftim.

Ölmek için çok güzel, yaþamak içinse çok çirkinim dedim ki iki alemde de yer edinemedim. Ne Dünya'ya yakýþtým, ne de ölüme alýþtým. Sýðýnmayý düþündüðüm her yer varlýðýma dar geldi. Kalktým benliðime sýðýndým.

Annemin kedilerle konuþtuðunu görünce öðrendim ki onun kadar yalnýzým, “Anneler kýzlarýnýn kaderini ruhlarýndan nakýþ gibi iþlerler” dedi ve gerçeðime uyandým. Tanrým annem kadar yalnýzdým. Ama benden giderse biri ben hayata kalmayacaktým. Benden aþk elemini alýpta giderse biri, Tanrým beni bu kadar yüksekten býrakma.