Bir gün, elbet bir gün güneþ aydýnlýk tarafýný herkese gösterecek… Ýnanýyorum, çünkü aslýnda Allah seviyor bizi.

Yorgunum.

Ruhum, bedenim, beynim yorgun. Mülayim görünen parmaklarýmý kýmýldatmaya mecalim yok sanki. Belirli aralýklarla açýp kapadýðým gözlerim inkisarlar yaþamakta. Ciðerlerimde biriken nefes, boðazýma iltica ettikçe tabi olarak aðzýmý açmak bile zor. Bu aciz çehre, tebessüm için dirense bile muvaffak olamýyor. Cebimde biriktirdiðim hayallerim, çocuk yüreðimde nasýr baðlamýþ gibi. Ýçimde taþýdýðým sevdanýn gölgesine sarýlmýþ hayallerim, gün yüzüne çýkmayý beyhude beklemekte. Sen diye kurduðum bütün düþler bile, dokunaklý bir þarkýdan ibaret. Kutsal bir yaðmur gibi dökülen her göz yaþý içimde biriken bir nehir gibi.

Zihnimin dikenli telleri, çocuksu çýrpýnýþlarýma avare avare gülmekte. Göðüs kafesimi sýkýca tutup öldürsem hepsini, bu beyhude gayretkeþlik sona ersin istesem de vicdaným bu hareketimin karþýsýna dikilir ve cellâdýna bakan bir kahraman kesilir. Bütün bunlar, Iþýk mý karanlýða muhtaç, karanlýk mý ýþýðý arar bulur, sorusuna cevap bulmam için bir seremoni sanki.

Günü geldiðinde bedenimin beni terk etmesi, bu bedenin kurbaný olma düþüncemi körüklüyor adeta, bundan kurtulmamýn imkâný yok. Birbirimizi yok edeceðiz iþte. Asi olmanýn, isyanlarýn, bir hükmü yok iþte, kurban kurbandýr. Mücadele etmenin de bir anlamý yok, ortaya bir galip de çýkmayacak, bir maðlupta, sýrf alýþagelmiþ düzen ve bilgi hasar görmesin diye bunu yok saymanýn bir anlamý yok, ten bedenden kopacak ve bitti.

Günler, dakikalarýn yerini almýþçasýna, kendisini yakalamaya çalýþan saniyelerden kurtulmak için, hýzlý hýzlý akarken, geçen her yeni günün hýzý beni dehþete düþürüyor. Yaným yörem sancýyor buna engel olmak için mabedimin en kuytu köþesine sakladýðým çocuksu gülüþlerimi seriyorum ortaya ama nafile, yine de bu sancýdan kurtulamýyorum. Herkesin bundan bi haber olmasýnýn da bir anlamý yok, kendi kaderimi deðiþtiremezken onlarýn kaygýlarýna katiyetle engel olamam.

Üç eksik, iki fazla yaþanan bir yaþam, þafaðýn uzaklýðýnýn da bir delili adeta. Ne istediðimi bile unutmuþ gibiyim. Þafaðýn koynuna sýðýnmak mý, yoksa karanlýðýn derinliðine mi saklanmak mý? Bu iki seçeneðin arasýndaki farký bile ayýrt edemeyecek gibiyim. Belki de aslýnda her ikisine de son vermek istiyorum.

Yaþam ile inatlaþmak, inadýna onun üzerine gitmek gaddarlýk, Azrail’in nefesini ensemde hissederken ölüm anýnýn kokusunu hisseden yaþlý gibi, direnmenin de ehemmiyeti yok, güneþ neyi aydýnlatmýyor ki, diyerek mutluluðu oyuncak kutusundan ibaret sanan, çocuk sevinci taþýmanýn da anlamý yok. Geçmiþimin kökleri önüme dikilmiþken, içimde inatla büyüyen ve bu büyümeye inat hiçbir istikbali olmayan bu sevdanýn da artýk bir tesiri yok. Kendimi deðiþtiremezken yeryüzünün tek zerresini deðiþtirmekten bahsetmek, gücümün beni aþmasýna izin vermek manasýna gelir ki bu da kendime yaptýðým en büyük riyakârlýk olur.

Gün ýþýyýnca, kuytu sýcaklýðýndan sýyrýlan güneþ, varsýn ýsýtsýn üþüyen baþka bedenleri, çið taneleri kök salsýn sýcaðý hissettikçe, ilham olsun ressamlara bu müspet manzara, çocuklar topaç çevirsin, bülbül güle âþýk olsun, dünya yine dönmeye devam etsin bir tarafý aydýnlýk bir tarafý karanlýk.

Hiç gerek yokken var olmaya devam eden yaþam alametlerini takip etmekten vazgeçme zamaný. Felek son bir tebessüm okunu bütün içtenliði ile fýrlatýrken bile çok zalim. Zihnim gerçek varoluþ semasýna kanat açarken son bir gülümseme ile berraklaþacak bedenimin, beni takip etmesine izin verip ilk defa, son kez fýsýldayacaðým.

“Þimdi söz sýrasý bende”