Herkes hazza koþtuðu kadar aþka da koþar bence, fakat aþký taklit eden duygulara aldanýr çoðu. Aþk sandýðý þey bitiverir bir süre sonra.

Aþk bitmez, bitmemeli. Biten bir þey uðruna insanlarýn hayatlarýný, alýþkanlýklarýný, belki biraz kiþiliklerini deðiþtirmesi, daha önemlisi hayatýný berbat etme noktasýna getirmesi akýl kârý bir þey deðildir, olamaz.

Haz, tutku, þehvet baþlý baþýna bir amaç olmak yerine aþka yardýmcý duygular olmalý ve aþkýn içinde yaþanmalý o duygular. Tersi bir durumda insan hep daha fazlasýný ve daha farklýsýný istemeye itilir kendi benliði tarafýndan. Sonra zengin ve ihtiraslý insanlarýn tüm zevkleri tatmak adýna sapkýnlýða düþmesi, örnek vermek gerekirse Beþir Fuad gibi ölümü merak edip ölmeye gitmesi fazlaca görülür etrafýmýzda. Tüm bu duygular aþk içinde olduðunda dengelenir ve tek bir kiþide, tek bir varlýkta düzenli bir þekilde hüküm sürmeye zorlanýr.

Ben bu düþünceyi/felsefeyi 7-8 yýl önce, üniversite yýllarýmda, benimseyip bu þekilde yaþamaya çalýþtým hep. Fakat aþký yakalamak dünyanýn en zor iþlerinden biri olduðu için çok fazlaca uygulama þansým olmadý. Ayrýca aþk, biraz da süreç meselesidir. O süreci iyi deðerlendirememek de her þeyi biraz zorlaþtýrýr. Bu tür süreçleri de þimdiye kadar iyi deðerlendiðim söylenemez.

Bir aþkýn peþine düþmeyi býrakalý üç sene oldu. Karný çok aç biri gibi deli divane olup yemek aramak yerine doymuþluðu yakalamýþ biri gibi damak tadýma en uygun yemeði bekliyorum, arýyorum yavaþça ve sabýrla.

Burada bahsettiðim ''aþk'' günümüzde anlamý geniþlemiþ, her türlü duygusal yakýnlýða isim olmuþ aþk deðildir. Bu anlattýðým, bulunmasý en zor olandýr, insanýn kimyasýyla oynayan, vazgeçilmezliði hissettiren, bitmeyen bir þeydir. Burada bahsettiðim ''gerçek aþk''týr.