"Kazanamayacaðýn bir oyuna hiç baþlama" dedi ihtiyar adam. Zamanýnýn çalýndýðýný hissediyordu çünkü. Kazanamayacaðý oyunlarla harcamýþtý yaþamýný ve þimdi piþmandý belki. Piþmandý.
     Hayatýn uzun labirentlerinde dolaþmýþtý yaþlý ruhu. Hatalarýn damgaladýðý yüzlerce hayal kýrýklýðýyla adýmýný atmýþtý yaþama. Olgunlaþtýkça öðrenmiþ, öðrendikçe yalnýzlýða düþmüþtü. Ve þimdi, bir zamanlar hovarda olan yüreðinde bir melankoli, kýpýr kýpýr olan vücudunda ise bir matem havasýyla düþmüþtü boþluða. Kararsýzdý devam etmekte. Yorgundu çünkü. Vücudu yorgundu. Yüreði ise yaþlý... Ve yalnýzdý. Hayatýndan geçen binlerce ironi yalnýzca birer aný olarak kalmýþtý. Herkes gelip geçmiþti yanýndan. Þimdi kimse dönüp bakmýyordu bile yüzüne. Yalnýzdý. Yalnýzlýða düþmüþtü.
     Yaþlý adam, gözlerinden akan bir damla gözyaþýný elinin tersiyle sildi. Gülümsedi ama gözlerinde puslu bir bakýþ, acý dolu bir haykýrýþ vardý. Biliyordum. Acý içindeydi. Kývranýyordu kendi içinde. Gitmek istiyordu. Bitmesini bekliyordu. Gitmeliydi. Zamaný kaybetmeliydi.
     "Hayat sana süprizler sunacak küçüðüm" dedi. Buruþuk, beyaz yüzünün rengi tamamýyla attý. Solgun mavi gözleri dalgýn dalgýn uzaklara bakmaktaydý.
     "Ve sen her zaman süprizlerden hoþlanmayabilirsin." Sustu. Belli ki onun hayatýna kötü süprizler pek sýk uðramýþ, acýlarýndan arta kalan külleri geride býrakmýþ, yaþamýnýn zamanýný çalmýþtý. Belli ki baðýrmak istiyordu yüksek sesle. Haykýrmak istiyordu umutsuzluðunu. Ve yaþamak istemiyordu artýk. Bitmeliydi.
     Gülümsedi tekrar. Ama bu sefer ki gülümsemesinde acý yoktu sanki. Þaþýrdým. Çünkü yaþlý yüzü gençleþmiþti bir anda. Sonsuzluða uzanan parlak bir ýþýk saçýyordu gözleri. Þaþýrmýþtým. Neredeydi o umutsuz ihtiyar?
     "Yine de..." diye baþladý söze. Yutkundu. Devam etti sonra; "Yine de tüm olumusuzluklara raðmen hayat yaþamaya deðer ve tüm kötülükler bir gün yerini bulurken aralara serpiþtirilmiþ ufak sevinçler için varolmak güzel." Gülümsedim. Ýçimi saran ufacýk bir umut parçasýný hissediyordum derinden. Bilemiyordum. O kadar acýya raðmen yaþamak hala gülümsetebiliyordu. Tüm karamsarlýklara raðmen güneþ hala parýldýyordu. gece sona eriyordu. Sönen yýldýzlarýn yerine yenileri parýldýyordu ve insan varoluyordu. Ve insan seviyordu.