SÖYLEYÝVER



     Bir gün kolumda bir acýyla uyandým; baktým bir çukur, üstelik morarmýþ bir çukur. Aðrý tüm þiddetiyle omzumdan baþlýyor. Bir insanýn kolu böyle kamyon çarpmýþ gibi aðrýr mý? Önce bir anlam veremesem de, düþün düþün, anýmsadým; Emin.
     Bizim Emin, çok hoþsohbet bir çocuk. Yalnýz unutkan mý, dersine mi iyi çalýþmýyor, bilmem? Anlatmaya baþlýyor; iki satýr konuþuyor konuþmuyor, baþlýyor dürtmeye: Söyleyiver, neydi o? Kimdi o? Ee, dürttükçe bizim kol da morarýyor tabi, aðaracak deðil ya! Hem bir kez dürtüp býraksa neyse. Bilene kadar dürtüyor. Parmak ucuyla açtýðý mor çukur ondan bu denli derin. Bir an önce bil kurtul, diyeceksiniz de, onun da sakýncasý var. Bu kez de “Ha yaþa!” deyip omza yarý yumruk yarý tokat, bir þaplak atýyor. Þaplak teþekkür için de olsa, insanýn caný yanýyor.
     Hani acýlar sýcaðý sýcaðýna hissedilmez ya, gecenin yarýsýnda çöken aðrý bu darbelerden.

     …

     Hep anlatýrdý aslýnda; dürter söyletir, tokatlar teþekkür ederdi. Ama bu denli acý vermemiþti hiç. Nedeni, bu kez anlattýðý olay çok önemli. Çocuðu oldu. Çok da hoþsohbet ya, hastane yoluna düþmelerinden, parayý ödeyip eve dönüþe deðin her þeyi anlatýyor. Acýyý çekmek de bana kalýyor. Erkek halimle çocuðu ben doðurmuþum gibi acý çektim, desem inanýr mýsýnýz? Gece yarýsý uykudan uyandýran o dayanýlmaz sýzýlar da cabasý.

     …

     Emin anlatmaya baþladý:
-     Hanýmýn baðýrýþýndan anlaþýldý ki, þey baþladý; söyleyiver.
     Ýlk dürtüþler eþliðinde, benim de ilk sözler aðzýmdan dökülüyordu:
- Doðum sancýsý.
Ve bir “Ha yaþa!” eþliðinde, sað omzun ilk þaplak darbesiyle tanýþmýþ oluyordu.
     Eþinin koluna girdi, çocuklarý, babaannelerini üzmemeleri konusunda uyardý, kapýdan çýktýlar. Eþi sancýlar içinde ya, acele ediyor. Arabaya yöneldiler. Ancak yardýmcý olsun diye birini daha yanlarýna almalarý iyi olurmuþ, onu da alacaklar:
- Þeyin evine uðradýk; söyleyiver.
- Senin baldýza.
- Benim baldýzým yok ki, haným tek kýz.
     Ne bileyim dürtmelerdem caným yandý, kurtuluþ çaresi arýyorum:
- Senin kýzkardeþine.
- Ah ah! Rahmetli kardeþcaðýzým küçücüktü…
     Anladýk kardeþin öldü. Bari rahmetlinin ruhu için dürtme arkadaþ. Ah kolcaðýzým.
Ben çare arayýþýndayým. Yakýnlarýnda olabilecek kim varsa sayýyorum:
- Komþu bayaný.

     
Bu tam isabet. Nereden mi anlýyorum. Dürtmeyi býrakýþýndan ve sað omzuma “Ha yaþa!” eþliðinde gelen o kuvvetli þaplaktan.

     …

Neyse ki yola koyuldular. Tabi ben de bütün iþlerimi yoluna koymuþum gibi bir rahatlýk hissetmiþtim ama bu da yalancý bahar gibi bir þeymiþ. Bizim Emin düz yoldan gidecek adam mý?
- Giderken þeye girdim. Söyleyiver.
     Ah bilsem söylemez miyim? Adamýn parmaðý neredeyse kolumun öbür yanýndan çýkacak. Acý çekmekten zevk mi alýyoruz þunun þurasýnda. Bu eziyetten bir þaplak karþýlýðý kurtulmak istemez miyim! Ama bu adam nereye girdi?
- Benzinciye girdin.
      - Iýh. Araba zaten gazlý, benzincide ne iþim olur.
      Üf, ne cehenneme girdi bu herif þimdi. Gerçi günahýný da almamak gerek. Yardýmcý olmaya çalýþýyor:
      - Bir an önce hastaneye varayým diye…
      Hah þöyle, ipucu ver, dürtüp duracaðýna.
      - Otobana girdin.
      Aman aman otoban deyince bir sevindi. Bu laf da hiç aklýna gelmezmiþ. “Ha yaþa”nýn son a’sýný öyle uzun tuttu ki. Tabi þaplaðýn acýsý da o oranda yýpratýcý; “Keþke çenem ýsýlsaydý da söyleyemez olaydým.” dedirtecek türden.

…

Emin otobanda ilerliyor. Bir ara baþýný eðdi:
- Þeye geldik. Söyleyiver.
      Bir yandan dürtüyor, bir yandan kendi de düþünüyormuþ gibi, önüne önüne baþýný sallýyor. Tabi ben de bir an önce dürtmelerden kurtulup, þaplaðýmý yemek için beyin mesaisi yapýyorum. Þimdi, arabaya atlamýþ son gazla giden adam, nereye gelir? Doðal olarak hastaneye gelir de. Her ne kadar kendimi geri geri çeksem de hem yetiþip hem daha sert dürtmelerinden bir þey anlaþýlýyordu; hastaneden önce gelinecek yerler var. Ne idüðü belirsiz, olmaklara ermeyesice yerler. O an eliyle para para iþareti yapýþýndan giþeye geldiðini anladým. Ben “Giþe!” diye baðýrmakta oldum, o yine uzun bir “Ha yaþa!” çýðlýðýyla sað omzuma, çürüten cinsten þaplaðý yapýþtýrmakta oldu.
Bir ara “Artýk þeydeyiz.” dese de, ben hâlâ hastaneye varýlacaðýndan umutlu deðildim aslýnda.
- Söyleyiver.
Ben acýyla, “Hastanedesiniiizzz!” çýðlýðý atmýþým.
     Dürtme, ha yaþa, þaplak derken; yenge hanýmý doðum odasýna soktuk.

     …

     Bu kez, bizim Emin doktorla konuþuyor:
- Doktor bir þey istedi, söyleyiver.
     Þimdi doktor bu, ne isteyecek, para ister.
      - Para istemiþtir.




Nerde, bilememiþim. Hala dürtüyor. Be adam, sende her doktor gibi para istesene. Bizim kol elden gidiyor. Emin bir eliyle dürtüp, öteki eliyle de, öf öff, iþareti yapýyor. Anlaþýlan çok para istemiþ. Eh artýk azý çoðu yok, hamama giren terler.
     - Çoook para!
      Tam o an dürtmeyi býrakýp bir þaplak attý ki; ardýndan baktým koptu gidiyor mu, diye. Neyse ki yerinde.

     …


Hastane çok para aldý ya, sigortasý, Bað-kur’u da yok muymuþ; anlayacaðýnýz, en çok para iþine caný sýkýlmýþ. Her ne kadar benim yüzüme karþý olsa da, parayý icadedenler þöyle dört baþý mamur bir kalaylandý. Yalnýz bir parça yanlýþla; ona göre bütün kabahat Libyalýlar’daymýþ.
Þimdi bunun Libya ile ne sorunu olabilir? Kaddafi’ye mi kýzdý, nedir?
- Libyalýlar derken?
- Onlar tabi, parayý bulmasalardý!
Ah Emin kardeþim ah, onca acýyý çektirdikten sonra, bunu da bilmeseydin keþke; buna da dayanýlýrdý.