Adaþýna seslenmiþ Sabahattin Ali, su deðirmenini anlatarak... Ve günümüz modeli aþklarý betimlemiþ devamýnda. Bir demiþ, ikinci demiþ, üçüncü, dördüncü ve devamý... Hikâyenin sonundan habersiz kafamýzda tasarlamaya çalýþýyoruz. Deðirmenleri, sevgilileri, aþký, köylüleri, köleleri...
Biz de soruyoruz kendimize, ben hiç sevdim mi? Sevgilim güzel miydi? O da beni seviyor muydu? Belki de sevmiyordu... Ona yazdýðýmýz mektuplar, þiirler, yazýlar gelir aklýmýza; kurduðumuz cümlelerle. Sorarýz ama bir önceki cümlemizde de dediðimiz gibi aklýmýza gelenler “O”na söylediklerimizdir. O'dur çünkü sevgili. Tektir. Kalbimiz gibi, vücudumuz gibi, ruhumuz gibi tektir sevgili ve biz sadece bir kiþiye kalbimizi veririz. Bu da bir ömür sürer.
Hikayeyle uzun uzadýya uðraþmanýn bir anlamý yok. Sabahattin Ali'nin o mükemmel kalitesinden doðup geliþen bir aþk kitabesi. Edebi olarak son bir cümle söylemek gerekirse Kuyucaklý Yusuf ve Kürk Mantolu Madonna'sýndan sonra baþý çekecek bir hikâye.
Hikâyenin özü belli. Ve her þey son paragrafta gizli. Gözyaþlarýnýn, þiirlerin, sözlerin, cümlelerin anlatamadýðý hiçbir aþký; aþýk olduðunuz kadar yanan yüreðinizin ateþini karþýdakine hissettiremediðiniz bir aþký, ya bir hareketiniz anlatýr kolayca ya da hisseden bilir diyerek susarsýnýz.
Günümüzde böyle bir aþkýn varlýðýndan ziyade “aþk var mý?” sorusunu soruyor insanlar. Sanki aþk tedavülden kalkmýþ veya son kullanma tarihi geçmiþ bir þeymiþ gibi. Aþk, önceden de vardý. Günümüzde de var ve var olmaya da devam edecek.
Ancak günümüzde var olan aþk, dýþarýdaki insanlarýn “ben aþýðým” cümlesini kurduklarý kadar basit bir terim olduðu kadar daha yazý yazmayý yeni öðrenen ilkokullu çocuklarýn, koridorlarda uzun eþek oynayan liselilerin aðzýnda sakýz olan bir karmaþa. Ve maalesef ki bir þairin þiirinde bahsettiði gibi sol yanda deðil yatakta taþýnan bir leke günümüzde aþk... Tabi bu söylediklerimiz de öznel birer düþünceden ibaret. Bir arkadaþýmýzýn, bir dostumuzun bile samimiyetini bilemezken bile yolda yürürken bile karþýlaþtýðýmýz yüzlerce insanýn içindeki duygularý bilemediðimiz kadar yaþamlarý hakkýnda da bir fikrimiz olmayabilir.
Kolunu kesen çingene, çöller aþan Mecnun, daðlar delen Ferhat gibi insanlarý ve sevgilileriyle aralarýndaki o güzel duyguyu günümüzde bir elimizdeki beþ parmaðýmýzdan daha az buluruz belki de.
Ýþte bu yüzden diyebiliriz ki günümüzde böyle aþklar yok olmaya yüz tutmuþtur.
Hasta olan maþukunun baþýnda sabahlayan, býkmadan üþenmeden sabaha kadar üstünü örten, onu koruyan kollayan, her imdadýna koþan, onun için deðil kolunu canýný bile verecek olan aþýklar yok denecek kadar azdýr. Belki de bir tanedir. Bunu yapabileceðini söylemekten, süslü cümleler kurmaktan ziyade gerçekten yapmak, -Sabahattin Ali'nin de dediði gibi- yalnýz bu sevmektir.