Âdetmiþ bir zamanda
Dövme yapmak insana.
Kimi akrep, yýlana...
Birisi de aslana.
Merak etmiþ bu hususta,
Göstermiþler bir usta.
Acem ilinden biri,
Dalýp girmiþ içeri.
Vücudunu göstermiþ,
Dövmeciye seslenmiþ:
— Ustam, benim burcumdan.
Þöyle kükremiþ aslan;
Sýrtýma ve omzuma,
Çok güzel olsun ama...
Fakat acýtma canýmý,
Çýkartma feryadýmý.

Yere yatmýþ yüzüstü.
Demiþ: — Ustam pek süslü.
Mavi olsun rengi de.
Hayret etsin gören de...

Usta iþe baþlamýþ.
Adam, feryadý basmýþ:
— Aman usta, öldüm ben!
Ne yaparsýn öyle sen?

Usta, þöyle ters bakmýþ.
Müþteriye çýkýþmýþ:

— Aslan demiþtin hani,
Baþladým daha yeni...
— Neresinden baþladýn?
Of, canýmý haþladýn!
— Kafasýný diyorum,
Rahat dur, çiziyorum.
— Ýçim bir tuhaf oldu.
Boðazým da kurudu!
Yapma, orasý kalsýn.
Varsýn kafasýz olsun.
Sen baþka yerini çiz,
Haydi durma çabuk, tez...

Usta baþka yerini
Çizerken adam geri,
Yine dönüp baðýrmýþ.
Ýçini korku sarmýþ:
— Bu kez neresi resmin?
Öf, kesildi nefesim!..

— Aziz dostum ayaðý,
Çizdirmedin kulaðý!
Az kaldý sýk diþini,
Bitireyim iþimi.
— Ayaksýz olsun varsýn.
Yapma, ora da kalsýn.
Acýtma dedik bre!
Durma, geç baþka yere...

Ayaðýný býrakmýþ,
Baþka yere baþlamýþ.
Ýðneyi batýrýnca
Ýranlý da hýzlýca,
Kalkmýþ yattýðý yerden.
Vücut ýslanmýþ terden:
— Ucu kör mü iðnenin,
Bitmedi mi þu resmin?
— Arkadaþým karnýný,
Yenile hatlarýný
Çiziyordum ki ben;
Neden kalktýn yerinden?
— Tükendi tüm dermaným,
Usta acýdý caným!
Karýnsýz olsun aslan,
Sen yap baþka taraftan...

Usta, iðneyi atmýþ.
Sonra kaþýný çatmýþ.
Çok kýzmýþ, sinirlenmiþ.
Ona þöyle söylemiþ:
— Kuyruksuz ve karýnsýz,
Ayaksýz hem de baþsýz;
Sen gördün mü bir aslan?
Defol haydi dükkândan!
Tarif ettiðin gibi,
Allah yaratmadý ki...

“Gülü seven insanlar,
Dikene katlanýrlar.”
Masaldaki þahýslar,
Toplumda dýþlanýrlar.

30/07/1998 – KAYSERÝ