Ýnsan yaþamýnda kültür ve sanatýn önemi büyüktür. Çünkü bunlar insanýn olmazsa olmazlarýdýr.
Ýnsan, düþünen bir varlýktýr. Duyguludur. Duygu ve düþünceleriyle hareket eder. Bu ikisini de birbiriyle bütünleþtirip harmanlarsa çok güzel ürünler ortaya çýkar.
     Her þeyin baþý okumaktýr. Ýnsan, okuduðu sürece vardýr. Hayatýn zevkini okudukça alýr insan. Bilgisine bilgi katar. Kendini yeniler ve geliþtirir.
     Bu gün Avrupa ülkeleri, okuma iþini birinci dereceden sorunlarý haline getirmiþlerdir. Bu iþi kökten çözmüþlerdir. Herkesi ve her kesimi okumaya yönlendirmiþler ve buna teþvik etmiþlerdir.
Avrupalýnýn cebinden kitabý, elinden de gazetesi hiç eksik olmaz. Bir otobüs duraðýnda, futbol maçý aralarýnda, sinema aralarýnda, parklarda oturup güneþlerken hep zamaný deðerlendirip okurlar.
     Sinema ve tiyatro vaz geçilmezdir onlar için. Hafta sonlarý mutlaka bir sinemaya veya bir tiyatroya giderler. Hem hoþçavakit geçirirler, hem de izlediði film veya oyundan ders alýrlar...
     Peki bizde durum nedir? Okuyor muyuz? Sinema veya tiyatroya gidiyor muyuz? Yastýðýmýzýn altýnda bir baþucu kitabý var mý? Cebimizde bir kitapla geziyor muyuz? Bir yere giderken bir kaç tane kitabý da yanýmýza alýyor muyuz? Çocuklarýmýza okuma alýþkanlýðý kazandýrýyor muyuz? Onlarý sanat yapmak için ikna etmeye çalýþýyor muyuz? Bir müzik aleti çalmalarýný, resim yapmalarýný, öykü, þiir yazmalarýný istiyor muyuz?
     Genelde tüm bu sorulara kocaman bir “Hayýr” diye cevap veriyoruz. Çünkü nedense toplum olarak okumayý pek sevmiyoruz. Sinema ve tiyatroya neredeyse hiç gitmiyoruz. Bunun, nedeni sorulduðunda “Ekonomik sýkýntýnýn olduðunu, bu tür eðlencelerin çok pahalý olduðunu ve bütçelerimizin el vermediðini” söylüyoruz. Oysa bunlar bahaneden öte bir þey deðil... Ýnsan isterse neler yapmaz ki...
     Alýn size bu konuda, ülkemizde yapýlan bir araþtýrmanýn sonuçlarý. O kadar ilginç, o kadar acý ki, üzülmemek elde deðil...
“ Katýlýmcýlarýn sadece yüzde 30’u son üç ay içerisinde kitap okuyup bitirdiðini belirtirken; katýlýmcýlarýn yüzde 87,4’ü son 3 ay içerisinde hiç tiyatroya gitmediðini belirtti. Son 3 ayda sinemaya gidenlerin oraný ise yüzde 48,2…”
Kuzey Kýbrýs Postasý ile KADEM iþbirliðinde yapýlan araþtýrma, “Çeþitli eðlencelere ve etkinliklere katýlým” konusunda önemli veriler ortaya koydu.
Sonuçlara göre en büyük eðlence ve etkinlik olayýmýz, sinemaya gitmek. Katýlýmcýlarýn yüzde 51,8’i son 3 ay içerisinde hiç sinemaya gitmediðini belirtirken, sinemaya gidenlerin oraný yüzde 48,2 ile tüm etkinlikler arasýnda en büyük payý aldý.
Peki tiyatroya bakýþ açýmýz nedir? Hemen hemen hiç yokuz... Oysa Kýbrýs’ta tiyatronun sevildiðini ve büyük ilgi gördüðünü övünerek söyleriz hep. Fakat anketlere göre gerçekler hiç de öyle deðil.
     Katýlýmcýlarýn yaklaþýk yüzde 88’i son üç ayda hiç tiyatroya gitmemiþ. 304 kiþi arasýnda yapýlan araþtýrmaya göre çok komik bir oran bu.
     Tiyatroya gidenler ise daha ziyade gençlik grubu oluyor. 40 yaþ ve üzerindekilerden tiyatro olayý, maalesef, neredeyse hiç yok.
     Gerçi, salonlarýnýn olmadýðý, seyircilerinin az olduðu, yeterli bütçe ve elemanlarýnýn olmadýðý, amatör düzeyi geçemeyen tiyatrolarýn olduðu bir ülkede tiyatro nasýl kalkýnýr? Nasýl geliþir? Böyle bir tiyatroya kim, nasýl gider?
     Üzücü bir durum. Oysa Ulu Önder Atatürk’ün “Tiyatro bir memleketin kültür seviyesinin aynasýdýr” sözünü akýllardan hiç çýkarmamak gerekiyor.