Sað bileðini saða sola döndürüyordu. Bir saat kordonunu andýran lastik bir bileklik takmýþtý. Iþýl ýþýl parýldýyordu. Annemin dikkatini fazlasýyla çekmiþ olacak ki, “Bileðindeki de nedir öyle?” diye sormadan edemedi. Emre biraz da kasýlarak,
“Stres bileziði,” dedi. “Bir arkadaþým cep telefonu dükkâný açtý bugün. Açýlýþta çeþitli hediyeler daðýtýldý. Benim de payýma bu düþtü.”
“Hým! Demek stres bileziði,” diye mýrýldandý annem. “Hele yaklaþ da yakýndan bakayým.”
Emre bileðindeki stres bileziðini sýyýrmaya çalýþtýysa da çýkaramadý. Sýkýydý, lastik etine yapýþmýþtý âdeta. Annem gevrek gevrek gülmeye baþladý. “Gerçekten stres bileziðiymiþ bu,” dedi. “Ne kadar da sýkýymýþ böyle. Bir süre sonra Emre’nin koluna kan oturunca, gerçekten strese girer…”
Emre bozuldu, usulca salondan çýktý, koridorda ayak sesleri duyuldu…