Ýnci evde yalnýzdý Adnan ekibi toplayýp balýða gitmiþti. Leþ gibi gelecekleri ve Ýnci’nin minik bir sinir krizi geçireceði zamana daha vardý. Kahvaltý masasýna geçtiler. Nergis bir çaðlayana dönüþmüþtü; anlatmaya baþladý.
Balta girmemiþ ormanlarý “yuvam” olarak tanýmlamam dostlarýmý kýzdýrýyor. Elimden geldiðince anlatmaya çalýþýyorum. O vahþi ama doðal iliþkilerin içinde olmanýn insaný kendine getireceðini. Yalýn bir hayatýn parçasý olma düþüncesi bile nefes kesici deðil mi? Kabul. Ortam fazlasýyla acýmasýz ve yýrtýcý; sert ve pürüzlü. Tehlikeli; ama sahici…
En iyi yalandansa en kötü gerçeðin seçilmesi gerektiðine inananlardaným. Bu kavrayýþýmýn yararýný da zararýný da gördüm; ama hiç piþman olmadým. Gerçeði aramak ve onun bir parçasý olmak… Her þeye deðer!..
Bir yalaný yaþamaktan korkuyorum. Yýpratýcý bir duygu olmasýna raðmen bu korkum beni besliyor. Yalandan uzak durmayý baþardýðým zaman –yalnýz o zaman– yaþadýðým hayat “anlam”la doluveriyor. Hayat bana gerçek yüzünü gösterdiðinde; ya da benim ýsrarlarýma dayanamayarak açýldýðýnda görünenlere “anlam” diyorum.
Çok zaman önce; hayatýn anlamý üzerine kafa yormaya vaktim olduðu günlerde. Anlam’ýn “ne” olduðu, “nerede” bulunduðu ve ona “nasýl” ulaþýlabileceði konusu üzerine yoðunlaþmýþtým. Çok büyük ve çok gizli –üstelik o güne deðin hiç kimsenin ulaþamadýðý– bir sýrra kavuþacaðýma emindim; ama aþýk olup evlendim…