Ben…
Onu pek
Bilmiyordum
Sadece bilenleri
Gýptayla seyrediyordum
Ben sessizliðin ve yalnýzlýðýn
Sokaklarýnda yutkunuyordum
Ýstiyordum, arzu ediyordum,
Hissiyatýma güveniyordum ama bilmiyordum

Ýnsan
Öncelikle sevmeli
Onun eþsiz güzelliðinden nasiplenmeli
Edebi, nezaketi, zarafeti,
Kalbi hassasiyet ve þevkle nefeslenmeli
Onsuz her þey, anlamýndan uzak
Göreceli muhabbet gizli bir tuzak bilinmeli

Her insan
Kaderim buymuþ
An sýr ve hikmetinde
Saklýymýþ diye serilmemeli
Aklýn, ilmin, idrakin, iradenin
Azmiyle hak ve hakikat için ümitlenmeli
Nerede, hangi þartlarda yaþýyorsa yaþasýn
Kime kul olduðunu el hak bilmeli

Ýnsan
En yakýn olaný bilmezse
O’nun þefkat ve merhametini
Kalbinde hissetmezse
Ýrfan ve erdem bakýmýndan
Halinin fakirliðini dert edinmezse
Nefsi için her zaman amade olan sefilse
Bilmem kime kul olur, basiretsizse

Kul, nimeti
Ve nasibi bilmeli
Her ümidini þevk ve muhabbetle
Sahibe söylemeli
Haþyet ve edebi kalbinin
En müstesna halinde
Muhafaza ederek eðilmeli
Gözyaþýný hiç esirgemeden sessizce indirip
Boyun bükerek secdede dirilmeli


Mustafa CÝLASUN