Bitmeyen bir hüzün vadisinde nefesleniyorum
Kimseye, bir sýr vermeden sualleri derliyorum
Bazen sükût ediyor ve bazen de evet, yazýyorum
Acaba, en yakýna ne kadar muhabbet besliyorum

Ýnsan bilmediðinden niçin çekinir, ürker, korkar
Ne kadar aþinaysa ruhu kalbi onun hazzýyla yaþar
Ýnsan her bakýmdan zafiyetleriyle bir ömür koþar
Nefsini kurutan irade ve azim aþk süruruna kanar

Babam gamsýz, kasvetsiz bir insandý, öyle yaþardý
Zavallý annem bir ömür onun yükünü çeken candý
Sual ederim, adam olan babam mý, yoksa anam mý?
Ýnsan akýl ve iradenin hakkýný vermedikçe fark mý?

Bir toplum ne kadar cahilse sancý yürekleri daðlar
Þayet bacýlarýn varsa gece gündüz hali sýkýntý basar
Eþkýya tipli insanlar masum, zavallý için fýrsat kollar
Fýrsatý bulamazsa, adýný çýkarmak için haberi yollar

Masum ve mahzun can, çaresiz orada yaþayacaktýr
Fakat acziyeti ne kadar tuhaftýr, umutlarý yaralýdýr
Nereye baksa, sýðýnmak için kapý arasý laf çýkacaktýr
Hicran yüreðini vuracaktýr, hüzünle bir yol alacaktýr

Oysa ne masum ve umutlarýna sýmsýký sahip nasipti
Sosyal þartlar ve cehalet adýna talihsizliði kaderiydi
Sabýr ve tahammül ne kadar diriliþti gözyaþý kesindi
Ona bu açmazlarý yaþatan söyle ki neydi, millet miydi?

Mustafa Cilasun