Hazanýn ilk aylarý;hava serin ama güneþli..Erken kalktým yataktan;uykumu alamadan.Ýçimde bir garip duygu.Birazdan terk edeceðim bu þehri.Rahatlýðýmý,özgürlüðümü,babamdan kalma bu sevimli minik evimi geride býrakarak..Odalarý ne kadar da geniþ oysa.Duvarlarýna dokunamýyorum;ben yaklaþtýkça uzaða gidiyorlar sanki.Sabah sabah balkona çýkýyorum;üstümde hala pijamalarým...Herkese ne,caným böyle çýkmak istiyor iþte..Sandalyeye oturup karþý ki evin damýndaki güvercinleri seyretmeye dalýyorum.Hiç kýmýldamýyorlar.Gecenin ayazýnda dondular mý acaba diye geçiriyorum içimden;donmamýþlar meðerse..Bir çýrpýda havalanýp tekrar konuyorlar ayný yere.Biraz daha birbirlerinden uzaða ama..Demek ki benim bilmediðim ve de duymadýðým dilden kavga etmiþler sonucuna varýyorum bu kez.Oysa ben onlarýn kavga etmesini deðil öpüþmesini istiyorum gaga gagaya...Ne mümkün!..Ýkisi de alçýdan yapýlmýþ!..Koca gökyüzünü,evin kocaman damýný paylaþamadýklarýndan deðil bu küsüþ þüphesiz.Benim ne düþündüðümü bilmediklerinden garanti.Bana inat olsun diye takýnýyorlar bu tavrý iþte!..Ne olacak kuþ akýllý þeyler !..Neden üþüdüðümü bilmeden üþüyorum birden.Kalkýp içeri giriyorum.

Bir bardak çay dolduruyorum kendime açýk renk.Ýçine de beþ tane þeker atýyorum.Çay mý, þerbet mi içeceðim belli deðil.Olsun! Ben babamýn kýzýyým;çayý böyle içerim iþte!..O da çok severdi þekerli çayý,tatlýyý ve reçeli..Yanýmda babam olsun istiyorum birden.Ne yazýk ki geçersiz bir hayal!...Odanýn duvarlarýnda,kapýsýnda,pencerelerinde dolaþýyor bakýþlarým;hepsini babam yapmýþtý.Dudaklarým bükülüyor.Koskocaman bir bulut gelip gözlerime oturuyor sonra.Biri gelip,dokunsa da aðlasam diyorum.Sonuçta bu da oluyor:En son baktýðým duvara astýðým babamýn resmi canlanýyor ve ebeliyor beni.Dur,gitme dememe raðmen kayboluyor.Elini tutmak,sýkýca sarýlmak istiyorum,ne mümkün!..Kapanýyorum kenetleyip kollarýmý duvara;aðlýyorum!...

Onun yokluðunu taþýyamayacaðým galiba.Kocaman bir daðmýþ meðer O; sýrtýmý yasladýðým!..O daðýn yýkýlýþýnda kapaklanmýþým hayatýn çekilmez yanýna demek ki!..Oysa soluklanmak;bu evrenin oksijen denen gazýný hücrelerimde yakarak hayatý sürdürmek zorundayým..Gidip yüzümü yýkýyorum ani bir kararla.Aynaya bakýyorum;göz kapaklarým suyunu emmiþ tohum gibi þiþmiþ.Hüznüm yazýlmýþ bakýþlarýma ve tufan yemiþ bir bahçeye dönmüþ yüzüm.Ne çiçek kalmýþ üstünde,ne kuþ,ne de gülüþ!..Baharý özlüyorum!Bir göçmen kuþun gelip gönlümde yuva yapmasýný,beni mekan olarak kabul etmesini istiyorum.Elimi sol yanýma bastýrýp duruyorum öylece..

Hayýr durmuyorum:pijamalarýmý çýkartýyorum.Yatak odasýndayým þimdi.Gece hiç uyumadým.Ne zaman bir yere gitmek istesem uyku tutmaz nedense.Ya geç kalýrsam,ya kaçarsa otobüs,tren..Bir sonraki aracý,yada bir sonraki günü beklemeye sabrým yetmez.Bu ruhla yedi aylýk doðmam ve doðar doðmaz yürümem gerekirdi bence.Bu konuya aklýmýn takýldýðý çok oldu.Hatta bir keresinde anneme sordum bunu.”Hayýr,sen dokuz aylýk doðdun,dokuz aylýk da yürüdün”dedi bana annem.Bu gecikmenin sebebi beslenme hatasý olmalýydý.Yoksa ben garanti yedi aylýk yürürdüm.Fakat bu kez gecikmemeliydim.Saat 8.40' ta Haydarpaþa garýndan kalkan,bir sonraki duraðý Söðütlüçeþme olan Doðu Ekspresine yetiþmeliydim.Saate baktým 8 di.40 dakikalýk zamaným vardý daha.Bu zamaný ikiye bölüp ilk yarýsýnýn sonunda çýkmalýydým evden.Küçük valizime üç-beþ parça eþyamý týkýþtýrdým hemen.Diþ fýrçamý,gece yatarken üstüne þiir karalayýp yastýðýn altýna mayalansýn diye koyduðum kaðýtý,babamýn canlanýp bana dokunan resmini unutarak...

(devam edecek)