Yar, vakitsiz haykýrýþlar var
Bilmem ki bu çýðlýðý kim duyar
Yüreði yanan, gözlerinden kan akan
Sabrý daðlarý aþan, edeple susan ahu zar aðlar

Bakma, aldýrmayan kiþilere
Bir gör dert baþlarýna düþünce
Çýrpýnýr durur, güya kendi kendine
Ýmdat edecek yar bekler, bu acým dinsin diye

Ýnsan olan can, erdemli yaþar
Beþer ise nefsi temayülüne bakar
Cehalet vasfýysa her can ondan korkar
Hesapsýz akýl, her dostun balýný belaya sokar

Gönlün ne çekiyorsa önce anla
Düþle ve düþün, hesapsýz davranma
Ruh ve kalp irfanla, marifetle yaþar unutma
Nefs, hiçbir an tatmin olmaz avunup aldanma

Hoca neden kürsüden baðýrýyor
Ýþitme engelli var, duymuyorlar sanýyor
Yetmiyor, hoparlörü sonuna kadar açýyor
Ne anlatýyor, kim anlýyor, inanýn kimse bilmiyor

Öðretmen ve hocalarýn hastalýðý var
Hangi meclise gitse, kiminle görüþse açýða çýkar
Muhatabý öðrenci ve kursiyer olarak dikkate alýr
Ýnsanýn ruhi ve zihni yapýsýný düþünmeden anlatýr

Kadýlýk sanki dedesinden tebarüz etmiþ
Zavallý ne irade ve ne de tercih hakký tanýr
Kul olan edep ve nezaketi dikkate alarak davranýr
Hakikati yaþamayan ise sýfat kazanmak için çýrpýnýr

Ne hikmetse bir nedenle hiddetlenmiþtim
Refikama kýzmak içinde adeta o an bilenmiþtim
Arkasýndan nazar ettim, düþledim, düþündüm sonra
Nazarý sineme yönelttim, Refikamdan o an edep ettim

Kul önce kendine bakmalý, huy bu diye avunmamalý
Mizaç sonradan edinilen, kazanýlan huy, davranýþlardýr
Ýnsan geliþtikçe, tekâmül ettikçe irfanla farkýnda lýða ulaþýr
Kul olmak, haþyet içinde bulunmak hassasiyetiyle buluþur

Mustafa Cilasun