Savaþan ruh

Allah birgün Adem'e elmayý da öðretti. Adem yasak elmayý yedi.

Ýtaatsizlik baðlarý çözdü. Adem ve Havva birlikten kurtuldu. Birey oldu. Bireyden bireyler doðdu ve insanlýk var oldu.

Mesele elma deðildi. Mesele itaatsizlik de deðildi, çünkü af kapýsý açýktý.

O halde yeðen; mesele var olarak, varlýðýn kaynaðýný bulmaktý.

Öyle de oldu.

Ýrade tecelli etti. Ýtaatsizlik azat ederken varlýðý, varlýðýn mutlak varlýðý bulmasý mükafat oldu.

Kendi yeteneklerine güvenmek ve tümüyle insan olmayý öðrenmek için itaatsizlik insan olmanýn baþlangýcýydý.

Ve zaman insaný önüne kattý. Biri bin, bini milyon yaparak toplumu oluþturdu. Bedeni milenyuma vardýrýrken, duygularý ise savaþ meydanýnda býraktý.

Ýnsanlardan oluþan toplum kendine koruyucu erkler oluþturdu. Erkler ise, isteklerini içleþtirmiþ, otoriter vicdanlar yarattý.

Otoriter vicdan ne kadar insanýn içinde de olsa aslýnda dýþarýdan bir güce aitti.

Ýnsan vicdanýnýn gereðini yaptýðýna inanmasýna raðmen gerçekte dýþ gücün istediði gibi yaþýyordu.

Tamamen yok olmamýþ, dýþ yaptýrýmlardan baðýmsýz insani vicdan ise kendi olmak istiyordu.

Ancak eyleme geçmek kolay deðildi.

Otoriter vicdana karþý koyabilmek için cesarete sahip olmak gerekiyordu.

Mesele cesaretin ölçüsüydü. Zincirleri kýracak cesareti bulmak zordu. Cesaret yerine ikilem vardý.

Ýkilem ise yön arýyordu.

Bedeni cesaret göstermek ile itaat etmek arasýndaki volta yorgunluðu sarýyordu. Ýkilem için itaat kölelik, tersi ise isyandý. Oysa ki o ne köle, ne de isyankar olmak istiyordu.

Ýþte burada yaþam savaþla yeniden baþladý.

Kan kokan savaþ meydanýnda yeþeren duygularýn baþlarý otoriter vicdanýn bilediði kýlýçlar ile kesiliyordu.

Duygular ise ölürken doðuruyordu.

Oysaki ölüm yok etmiyor, bilakis hayat veriyordu.

Savaþla gelen hayat, bir baþka savaþý daha tetikliyordu.

Karþýtlar çarpýþýyordu.

Savaþan ruh ise kan kokuyordu.