Yine ölüm kol geziyor üzerimizde. Canlar alýyor, canlar yakýyor…
     Yine ölüm kol geziyor köyümüzde… Genç, yaþlý, erkek, kadýn demiyor…
     Ýnsan, meðer bu alevlere düþünce yandýðýný anlýyormuþ. Dert, baþa gelmeyince acýnýn ne olduðunu tam anlamýyormuþ.
     Yine akþamüzeri, kahvede oyun oynarken tez ulaþtý acý haber. Derler ya “Acý haber tez duyulur.” Yine öyle oldu. Tezinden geliverdi haber…
     Bu sefer, acýyý yüreðimize býrakan teyzemdi. Ana yarýsý… Köyümüzün ulu çýnarý… Ben diyeyim 100 yaþýnda, siz deyin 105 yaþýnda, baþkalarý bilsin 110’unda…
     Kimse bilemedi yaþýný… Hesaplar yapýldý, ebcetler düþüldü… 96 diyen oldu, 98’i yeni devirdi, 100 vardý denildi. Ortak karar: 100’ü çoktan aþtý oldu…
     Fatma Kara… Teyzem… Nam-ý Diðer Koca Fadýma…
     Köyde herkes böyle bilirdi onu. Kimse adýyla çaðýrmazdý. Ya Fadýma Teyzeydi , ya da herkesçe bilinen namý, Goca Fadýma…
     Gençliðinde güzelliði nam salarmýþ… Gençler, onu görmek için birbirleriyle yarýþ edermiþ. Kim alacak köyün en güzel kýzýný diye kavga edermiþ. Hele de düðünlerde oyuna kalkýnca Fadýma Kýz, kimse kalmaz yerinde onu seyre dalarmýþ…
     Zaman sonra Koca Mehmet olmuþ kýsmeti… Köyün yiðit delikanlýsý, Koca Mehmet’i… Kim bilir belki de bu nedenle kendine de kalmýþ bu nam… Adý oluvermiþ bundan böyle Koca Fadýma…
     Teyzem, aþçýlýðý ile de dillere destan olmuþ. Her düðünde baþ aþçýymýþ… Zira önceleri düðünler yemekli olurmuþ… Çocukluðumdan hatýrlarým… Kazan kazan yemekler yapýlýrdý avluda… Koyunlar kesilir, etler doðranýr, kazanlara atýlýr, yahniler, kuru fasulyeler, pilavlar yapýlýrdý… Bazen fýrýnlarda patateslerle fýrýn kebaplarý yapýlýrdý… Bazen de makarnalar piþirilirdi… Odun ateþinde piþirilen bu yemeklerin tadýna doyum olmazdý doðrusu… Herkes masalara oturur, büyük bir iþtahla bu yemekleri yerdi…
     Daha birçok meziyetleri vardý teyzemin… Ekmekler yapýlýrdý evlerde. Kadýnlar toplanýr, bir araya gelir, imece usulüyle birbirlerine yardým edip ekmekler yaparlardý. Teyzem de baþ kadýn olurdu hep. Ekmeði yapar, açar veya piþirirdi… Yine o zamanlar köyde biri öldü mü, ona baþvurulurdu… O zamanlar ölüler evlerde, arkada hazýrlanan barakalarda yýkanýrdý. Dualar okunurdu. Ýþte teyzem bu iþleri de çok iyi yapardý…
     Bu nedenle olacak, sevilir, sayýlýrdý… Herkes hatýrýný sayardý… Bayramlarda eli öpülürdü… Köyümüzün Koca Fadýma’sýydý…
     Annemle elmanýn iki yarýsý gibiydi. Birbirlerine çok benzerlerdi. Yan yana geldiler mi tek yumurta ikizi gibi birbirlerinden ayýrt edilemezlerdi. Ýlk defa birini gören, öbürünü de o sanýrdý. Öyle ki ben küçük çocukken, teyzemi görünce annem sanýp sarýlýrmýþým…
     Nelere þahitlik yapmýþtý yýllarca kim bilir? Köyün her bir olayýna tanýktý. Dile kolay… Bir asrý geçmiþti ömrü…
     Derler ya…”Yüz yaþýný aþan Tanrý tarafýndan günahlarý affedilirmiþ, baðýþlanýrmýþ tüm suçlarý” Onun öyle pek suçu da olmadý doðrusu affedilecek… Çünkü O, herkesin gönlünde taht kurmuþtu. Allah’ýn iyi kuluydu… Sevilir, sayýlýrdý…
     Nice hastalýklar atlatmýþtý. Nice kötü günler geçirmiþti… Hepsine de karþý durmuþ, daðlar gibi ayakta kalmýþtý…
     Ama olmadý… Bu defa dayanamadý…
     Yýllarýn acýsý onu da zayýf düþürdü… Hastalýk bu defa býrakmadý yakasýný. Hastane köþelerinde yattý bir süre… Doktorlar yine de umutluydu. Bol su içmeliydi. Ýyi bir bakým ve istirahat þarttý. Hepsi de yapýldý. Çocuklarý etrafýnda pervane oldu. Evlatlýk görevlerini en iyi þekilde yerine getirdiler. Umutlarýný kaybetmediler. Ama nafile iþte. Bazen yetmiyor. Allah’ýn dediði oluyor. Çünkü çare yok ölüme. Derken ecel bir gece gelip aldý sessizce onu bizden…
     Geride koskoca bir ömür kaldý…
     Sanki hiç yaþanmamýþ, hiç olmamýþ bir yaþam…
     Tatlý, sevimli, güleryüzlü bir teyze…
     Býrakýp gitti bizi…
     Yüreðimiz buruk kaldý… Acýmýz derin oldu…
     Gönlümüzde kalacak sevgisi, adý hiç unutulmayacak…
     Þarkýlar, þiirler yazýlsa, azdýr adýna
     Ömür gelip geçiyor iþte,
     Yattýðýn yer nur, mekânýn cennet olsun Koca Fadýma…