Neden acý içinde çýrpýnýr durursun
Anlamadan, araþtýrmadan uzaksýn
Niye miskinlik için vehme kanarsýn
Kalbinde var olan gücü bulamazsýn

Belli hevese kapýldýn ona imrendin
Ne hikmetse, hiç tanýmadan sevdin
Ve böyle olmasýný istedin, ýsrar ettin
Sonra onu tanýdýkça ah etmeyi seçtin

Ne yýllar ve ne de umulan zamanlar
Ýçinde ukde býraktý silinmeyen anlar
Umut beslediðin, hasretindi hülyalar
Yüreðine dert onsuz geçen zamanlar

Bilmem niye kendini þartlandýrýrsýn
Bir zan üzerine gelecek hesaplarsýn
Ona ne kadar yakýnsýn ve tanýr mýsýn
Her an, hüzün akþamlarýnda aðlarsýn

Sen kendi dünyan içinde yaþayansýn
Bir baþkasýnýnkine ne kadar yakýnsýn
Her iki dünya için mi vefaya hazýrsýn
Sabýr ve çileyi bilmem kime býrakýrsýn

Refikam aklýma geldi, ne naif nefesti
Sabýr ve gözyaþý içinde ne çok sessizdi
Gözlerimin içine bakar fakat üzmezdi
Annemi hiçbir zaman þikâyet etmezdi

Annesi çileyi görünce götürmek istedi
Refikam gelinliðim kefenimdir demiþti
Yýllardýr sabretti, sevdasýndan geçmedi
Altý çocuðun anasý, baþ tacýna yükseldi

Hevam, hevesim demedi gönlünü verdi
Bizleri bizden çok düþünen münevverdi
Kendi halinde ayalin derdinde ki nefesti
Benliðinde geçti, feda olmayý bilen kalpti

Þayet benimde önceliklerim var diyorsan
En yakýnlarý da avucunun içine alýyorsan
Ben bilirim ve ben dinleneceðim diyorsan
Ruhsuz ve kalpsiz olan, izdivaç diliyorsun

Mustafa Cilasun