hiç bilirmisin sen
yalnýzken karanlýk ne kadar çöker insanýn üstüne,
bilemezsin,
çünkü sen ne benim kadar yalnýz oldun,
ne de karanlýk çöktü ðöðsüne,
yalnýzken en býçkýn delikanlýlar nasýl yatar bilirmisin,
annesinin rahmindeki cenin gibi desem,
belki sadece parmaðýný emmez,
bildiðini sandýðýn, kesinliðine emin olduðun þeylerden korktunmu sen hiç,
kaçtýðýn bütün o yerlerden, bütün o kiþilerden,
kaçtýðýn yere götürmedin mi anýlarýný,
yazýn en kavurucu gününde, ustura gibi kesen bi soðuk yaþadýn mý mesela,
sakladýn mý kendini hiç yataðýna,
çarþaf altýna,
iki parmaðýnla araladýðýn delikten nefes almaya çalýþtýn mý?
utandýn mý sonra bu yaþta bu kadar korkak olduðuna,
yalnýzlýðýn verdiði korkudan tiksindinmi,
gündüzleri kanatlarýný gere gere yürüdüðün yollara anlatabilirmisin,
geceleri ürkek bi ceylan olduðunu,
býrak sen onu bunu da,
kendine itiraf edebilirmisin yalnýzlýðýnýn sebebini,
sen gündüzlerin kartalý, gecelerin ceylaný,
hala onu unutmadýðýný,
sarýldýðýn yastýktan baþka kimseye anlatamamanýn ne demek olduðunu bilirmisin
hele onu de bana...
ne demiþtin hatýrla,
bedenin ne kadar kirlensede,
alnýnýn en mahrem yerini sakla bana,
acaba baþka dudaklar deðmiþmidir o noktaya diye aðladýn mý?
ondan haber ver bana...