Ben gözlerimle, sözlerimle þehir þehir gezindim
Güneþin unuttuðu sokaklarda defalarca kayboldum
Karanlýk tablolar; parlayan ateþler, yanan, yýkýlan evler gördüm
Ne geceyi tüketebildim, ne gündüzün acýsýný dindirebildim
Barut kokulu bu gezegenin içinde þaþkýna döndüm!

Boðuldum, vazgeçtim çoðu zaman kendimden
Utandým bu dünyanýn, bu zulmün insaný olmaktan
Karalar giydim, yasa büründüm, çaresizliðime isyan ettim
Ölen her canla, kaybolan her düþle yýkýldým...

Gördüklerimle, duyduklarýmla savruldum
Atýlan silahlar, bombalanan binalarla onlarca kez vuruldum
Binlerce tondaki çýðlýða tanýk oldum
Çoluk-çocuk, yaþlý-genç demeden ölümü kucaklayan
Zamansýz yere düþen o masum canlar için topraðý öptüm
O kirli, o kapkara beyinlere güneþimi ödünç verdim!..
Yetmedi aydýnlýðým o gözü dönmüþlere...

Evet ben gözlerimle, sözlerimle yaralandým
Yalnýzlýðý ve acýyý kendime siper ettim
Baþaramadým, kahroldum
Pencere önlerinde devrilen saksýlarý
Boyun büken çiçekleri, gencecik fidanlarý gördüm
Kuþlarý gördüm havada vurulup
Döne döne yaprak misali yere düþen kanatsýz kuþlarý...

Ben gözlerimle, sözlerimle dipsiz kuyulara indim
Utanç perdesinin, ruhu, bedeninden arsýzca, hayasýzca
Nasýl da ayýrdýðýný gördüm
Ve nefretime nefret ekledim, öfkemi göðe haykýrdým!..

Canlý-cansýz her þeyin yok oluþunu izledim
Yerdekilerle, göktekilerle, karanlýðýn ve silah seslerinin
Ýnsaný nasýl parçaladýðýný, güneþin nasýl kirlendiðini gördüm
Dünyanýn nasýl da acýmasýzca yýrtýldýðýna tanýk oldum!

Saðýrlaþan kulaklarda hâlâ silahlarýn nasýl patlatýldýðýný
Körleþen gözlerde hâlâ savaþlarýn nasýl da hýz kazandýðýný
Akla ziyan çýðlýklar arasýndaki periþanlýðýn nasýl da büyüdüðünü gördüm...

Kan kokan topraklarda ölüm üstüne ölüm yaðdýðýný
Yüzlerce canla yerin utançtan kýpkýrmýzý kesildiðini gördüm
Ve gördüm ki; gökyüzü aðlýyor
Mavi çehresindeki yýldýzlar kapkara bir taþ misali yere iniyor...

Ben hâlâ gözlerimle, sözlerimle savaþtayým
Ben hâlâ ölü düþlerle, yakýlan, yýkýlan insanlarla ölümlerdeyim
Dünyayý, dünyaya kýrdýran zalimlerle
Zulmün askerleriyle, savaþçýlarýyla kavgadayým
Nefretlerlerini günahkâr kaleler arkasýna gizleyen acýmasýzlarla
Ayný gezegendeyim ve utançdayým... Utanç da!..

Susturun, durdurun artýk yanlýþ çarpan kalplerinizi,
Gözden geçirin yeryüzünü kirleten dengelerinizi...
Hainler! ..“Benim dengemi bozmayýnýz!..”

Rukiye Çelik
26 Temmuz 2014/ANKARA