Anladým ki benden sana dost olmazmýþ. Anladým ki her þey yazýldýðý kadar yaþanýrmýþ. Bazý þeyler söylendiði kadar dinlenirmiþ. Bizde sonu hazýrlanmýþ bir sona üzülmüþüz. Halbuki bilmeliydik “her þey yazýldýðý kadar yaþanýr” ama bilemedik. Sevdaya kaptýrdýk kendimizi. Boþ hayaller, bomboþ kilometreler ve yalan yanlýþ cümleler aldý götürdü bizi bizden. Boþuna ilerlediðimiz milyonlarca kilometrenin yorgunluðu yanýmýza kar kaldý bak.
Niye kendimiz yazamadýk yaþayacaklarýmýzý? Niye hayallerimizi kuramadýk sapasaðlam bir kale gibi? Çünkü sen baþka hayatlarda kirletiyordun ömrünü bense senin kirlenen hayatýnda… Çünkü biz sevginin adýný bilemeyen iki insandýk. Çünkü biz çýkar için birbirimizi sevdiðimizi sanan koskoca birer yalandýk ve sonunda birbirimizin ateþinde yandýk.
Vedalar gibiydin dostum! Zordun, geçilmez sarp bir kayalýk gibiydin. Ama bana her zaman bir köprün vardý bunu en iyi ben biliyordum. Köprünün çürüdüðünü bir türlü görememiþtim ama sana inanmýþtým. Çünkü dost kelimesi benim fýtratýmýn en güçlü hissi, duygusu ve hayat olgusuydu yani sana inanmak benim alýn yazýmdý.
Þimdi ise katran karasý mesafeler içindeyiz. Zaman yine en iyi bildiði þeyi yapmaya devam ediyor. Çalmaya!!! Senden sevdiðini sandýklarýný benden ise seni… Her þeyi hatýrla dostum hiçbir þeyi unutma. Ama en çokta kuralýmýzý unutma “Her Þey Yazýldýðý Kadar Yaþanýr”.
Adem KOÇAKER
Kalemin Secdesi